inprimatu
Haltzaren abarretik...
Izenburua:
Haltzaren abarretik...
Sinadura:
Iņigo Iruretagoiena
Urkizaren iruzkina:
Egilea(k):
Iruretagoiena, Iņigo

Argitalpena:
Susa.
Urtea:
1994
Argitalpenaren urtea:
Alea:
32.zk.
Orrialdea:
32

Iņigo Iruretagoiena

 

Haltzaren abarretik

 

 Helduko da eguna

 maitemindu hordituok geure burua

 haltzaren abarretik zintzilikatuko duguna

 

 zerura zuzenduko dugu geure begirada betiere zuria

 eta ortze urdinean isladatuko da

 irribarre deitu genionaren lo sakona

 sehaska kulunkarian

 aingeru adardun gorri bik

 suaren epelean

 abesten diguten sehaska kantaren

 melodia nigartiaren hipnosian

 

 eta helduko da ilunabarra

 bizi garela kraskatuko baita

 eskegirik gauden abarra

 

Gauaren esperoan

 

 Isildu da apika

 egun argiaren kantu hitsa,

 malkoz ferekaturiko belatze birjin estalien

 entzunminaren eremu antzuetan:

 ostendu dira mendien gibelean

 iduzkiaren hamaika begi zelatariak.

 Eta badator gaua,

 zurrumurru leun bat arestian,

 melodia ozen eta itsua ondoren

 iluntasun mutuaren babes iheskorrean.

 Badator zelai zuriak belztu dituen

 aiuri urguriaren oihartzun isila, misteriotsua...

 laku beltzen ur gardenetan ezkutatzen den

 lamiaren tentazio guria.

 Ez dago ilargirik;

 zerua lainotua dagoke.

 

Aiuri mutuak

 

 Ene! Larregi maitegi zaitut.

 Zureganako maitasuna ez da nehoiz

 etsipenaren sehaskan lokartuko

 izuaren magaletik esnatzeke,

 lotsaren gonapetik kirikatzeke.

 

 Gizonak bere oinez igo ez ditzakeen

 erripetatik gora noa

 gurpil errektangularrezko orgari bultzaka;

 oinazean. Oinazean nire aiuriek

 zure aiurria ferekatu gura dute,

 baina haizeak daramatza inatematika erlazioak

       —guztiak— zero diren

 zeru antzura;

 entzungor, entzunak ez izateko.

 Nire txilioak mutu egiten ditu

 ezintasunaren ispiluaren islada nigartian.

 

Ortze ebakiaren mitoa

 

 Jinkoaren artaziek bitan ebaki zuten gau iluna.

 Bertan, zauriaren itsaso lanbrotuan

 izar bat ostendu zen itsaskari.

 Izar bakarra; eta izar hori zeu zinen.

 Gerora, behin aurkitu zintudan bakardadearen konpainian

 gau ilunaren mihise usuaren ostean berriz galtzeko;

 gerora, behin ikusi zintudan,

 sakiaren gibeletik zure argiaren dizdirak

 maitasunez itsutu ninduenean

 goiztiri-gosez erabat asetu arte.

 Eta ezin izan nuen aurrerantzean

 beteka harekin bizi.

 

 Isuri nuen melodiarik urguriena

 amodioz lehertzear zeuden nire zainen gozotasunetik.

 Poesiaren pentagrama mutuetan musika egin zintudan.

 

 Orain, ikus dezake hodeirik gabeko gau ilunetan

 ilargi erdia ere nola itzaltzen den

 zauriaren karmin atseginean, zure ondoan egoteko.

 Jakin bazeneza zenbat ilargi legokeen zure argiaren ondamuz?

 

 


inprimatu