Cesare Pavese

Etorriko da heriotza eta zure begiak izanen ditu

 Etorriko da heriotza eta zure begiak izanen ditu

 egunsentitik gaueraino

 gurekin batera datorren heriotza honek,

 insomne, gor, aspaldiko alhadura edo

 bizio absurdo baten gisan. Hitz hutsala

 izanen dira zure begiak,

 oihu isila, isiltasuna.

 Horrela ikusten dituzu goizero

 bakarrik ispilu aurrean

 makurtzen zarenean. Oh, esperantza maitea,

 egun hartan jakinen dugu guk ere,

 bizitza zarela eta deuseza zarela.

 Guztiontzat dauka heriotzak begirada bat.

 Etorriko da heriotza eta zure begiak izanen ditu.

 Bizio bati uztea bezalakoa izanen da,

 ispiluan aurpegi hil bat

 agertzen ikustea bezalakoa,

 ezpain hertsi bat entzutea bezalakoa.

 Amildegira jaitsiko gara muturik.

                                             (Verrá la morte e avrá tuoi occhi)

Jende deserrotua

 Itsaso larregi. Aski ikusi dugu itsasoa.

 Arratsean, ura kolorge eta ezabaturik deusezean

 hedatzen denean, lagunak (hura) behatzen du

 eta nik laguna behatzen dut eta ez du inork hitz egiten.

 Gaualdera, taberna zokoan sartuta amaitzen dugu,

 ketan isolaturik, eta edaten dugu. Nire lagunak

 bere ametsak ditu (monotono samarrak dira ametsak

 itsasoaren murmurio ondoan) non ura, irla bat eta

 bestearen artean, basalorez eta urjauziz

 zipriztindutako muinoen ispilua baizik ez den.

 Horrelakoa da haren ardoa. Bere burua kontenplatzen du

 basoan, muino berdeak jasoz itsasoaren

 lautada gainean. Laket ditut muinoak;

 eta itsasoaz mintza dakidan uzten diot, zeren

 hain ur garbia da, non harriak ere agirian uzten dituen.

 Muinoak ikusten ditut soilik eta zeru lurrak

 betetzen dizkidate beren soslai seguruen lerroz, urrun zein hurbil.

 Nireak bakarrik dira latzak, eta mahasti nekatuz

 hildotuak lur kiskalian. Nire lagunak haintzat

 hartzen ditu eta lorez eta basafruituz beztitu nahi,

 Ez da beharrezko: nire amets latzenei ere ez zaie

 irribarre bat falta. Bihar goizean goiz muino haietarako bidean

 jartzen bagara, ahal izango dugu aurkitu mahastietan

 neska beltzaranen bat, eguzkiak beltzitua, eta,

 hizketan hasirik, hari mahats apur bat jan.

                                                               (Gente spaesata)

Alargunaren semea

 Edozer gerta daiteke ostatu ilunean,

 gerta daiteke kanpoan zeru izarreztatua egotea,

 udazkeneko laino eta mostoaz gaindi.

 Gerta daiteke kanta erlatsak

 muinoetatik kantatzea larrain desertuetan

 eta ustegabean itzultzea orduko zerupean

 emakumetxoa egunaren zain.

 Emakumearen ingurura itzuliko lirateke

 hitz ligorretako baserritarrak, eguzkiaren

 eta haren keinu zurbilaren zain,

 ukalondoraino erremangatuak, lurrari begira.

 Kirkilaren bozari bat egingo litzaioke

 zorroztarriaren zalaparta burdinean, eta hasperen erlatsago bat.

 Isilduko lirateke haizea eta gauaren murmurioak.

 Emakumetxo eseriak haserrez hitz egingo luke.

 Baserritarrak lanean urrunean makurturik,

 emakumetxoa larrainean geratu da eta

 begiradaz jarraitzen die, zutarrian apoiaturik,

 sabel handi helduagatik nekatuta.

 Aurpegi iraungian irrifarre artega mingotsa dauka,

 eta baserritarrengana iristen ez den bozak asaldatzen du haren eztarria

 Jotzen du eguzkiak larrainean eta begi gorritu kliskatuetan.

 Purpurazko laino batek estaltzen du galtzua,

 azau horiz ereina. Emakumea zalantzaka,

 eskua altzoan, sartzen da etxera.

 Emakumeak hara hona dabiltza egonezinez gela hutsetan

 ohe gainetik, bakarrik, jarraitzen dieten keinu eta begiren agindupean

 Bere barnean muinoak eta hilarak eta zeru zabala dituen leiho handiak

 durundio makal bat bialtzen du, guztien lana dena.

 Aurpegi zurbileko emakumetxoak ezpainak estutu ditu

 sabelaren ziztadengantik, eta aditzera etzaten da

 esperolarrian. Emakumeek, fin zerbitzatzen dute.

                                                       (Il figlio della vedova)