Zerura

Arzac, Antonio

 III

 ¿Eta gero? -¡Ai! jauna...

 urrengo goizian

 nere Antonen ama

 nik aldamenien

 ikusten nuenian...

 eta arratsian

 gaztiyok elkarrekiñ

 errosariyuan

 difuntuen gatikan

 erregututzian...

 ¡ez dakit zer sentitzen

 nuen biyotzian...!

 ..................

 -¿Ta ama bizi al da?

 -¡Ez gasua... bañan...

 begiyak nik ichirik

 mundutikan joan zan!

 ....................

 -Eta zu ¿nola zera?

 -Ni kontentu, jauna;

 nere anai zarrena

 echian deguna

 chit ona da neretzat,

 denak maite naute,

 aitortuko ezpanu

 biyotzik eznuke;

 koñatari lagun zen

 diyot alegiña,

 illobachoak dute

 ikasten Dotriña

 beren gelan daukaten

 Ama Birjiñari

 lore sortak eskeintzen

 dizkate kantari,

 t'ingurutikan datoz

 neskachak onera

 arratzaldetan josten

 nik erakustero;

 orla joanik egunak

 egunen ondoren...

 beti esperantzetan...!

 ta beti matetzen...!

 IV

 Isildu zan Maricho;

 t'irten nitzan andik

 nere artian orla

 pentzatzen jarririk:

 -Beti esperanzetan...!-

 ¿Al da gure biziya

 esperanza baizik?

 ¿nola bizi liteke

 iñor au galdurik?

 Len joan, ta oraiñ esan

 orduko pasarik,

 ¿gelditzen zaigu ezer

 gero bat besterik?...

 .....................

 -Ta beti maitetzen...!-

 ¡Bai, Maricho, bai! zure

 antzikan ez duten

 ¡zenbat neskacha gazte

 gaurko egunian,

 biyotza kolokan ta

 aizia buruan,

 zorionaren billa

 godetzen dituzten...!

 Gizonak alchatuak

 badira erriyak,

 Jaingoikoak egiñak

 baso ta mendiyak!

 Ta nebillan zoratzen.