Ispilua

                                                                   Sylvia Plath

                                               euskaratzailea:  Maria Garziarena

 Zilarrezkoa naiz eta zehatza. Ez dut aurreritzirik.

 Ikusten dudan guztia irentsi egiten dut segituan

 Bere hartan, maitasun edo gaitzespenaren lausorik gabe.

 Ez naiz krudela, soilik egiatia:

 Jaungoiko ttipi baten begia, lau ertzetakoa.

 Denborarik gehiena aurreko hormaz hausnartzen joaten zait.

 Arrosa da, tantoekin.

 Hain luzaro egon natzaio begira

 Nere bihotzaren zati bat dela uste dut. Baina gora-beherak ditu.

 Aurpegiek eta iluntasunak banandu egiten gaituzte behin eta berriro.

 Aintzira bat naiz orain. Andre bat nigana makurtzen da,

 Zer ote den bera zinez nere luze-zabalean aztertuz.

 Gero gezurti horiengana bihurtzen da: kandela edo ilargiari buruz.

 Bere bizkarra ikusi eta isladatu, egiten dut fidelki.

 Eskuak astinduz eta malkoekin saritzen nau.

 Inportantea naiz berarentzat. Etorri eta joan egiten zait.

 Bere aurpegiak hartzen du goizero iluntasunaren lekua.

 Neska gazte bat ito du nigan, eta nigan hartzen dio gaina

 Andre zahar batek,

 egunez egun, arrain

 izugarri baten modura.