Mugarrian zegon larrosaren simbolismua

Errandonea

 Emen nire jaiotz lur ezean,

 Prantzi duela erri-auzoko,

 arri ta larrosa bana dago,

 bide baten erdiko aldean...

 Arria mugarriari muinka,

 inguratuz otsolarra dauka.

 Azitzen eta xuspertzen ba-doa...

 Miresten dute, panpoxa baita.

 Beazunaren mikatza darama

 zenbait urtez soiñean atxikia.

 Muskiltzen zaion lore bakoitza

 atzerritar da bere aizparena...

 Biotz, larrosa! Etsai biok

 ilgo direnean, ingurubil

 batean darizun lurruna bil,

 usaindu dezaizun Jainkoak.

 Egurats urdiñezkoan zauden

 Jauna! Unkituz bein batean,

 Aberritxo bat zenigun eman.

 Muga ta gorrototik azke zen...

 Eta ni, begiak itun, begira

 nengoen mugaren luzeari...;

 zik-zak egiñez, oker-makurka

 lerratuz doan sugea dirudi.

 Ala, asi nintzen gogoematen,

 gizonak suminkor dagoenean

 lokarriak nola dituen austen.

 Bereala bururatu zitzaidan:

 «Mundu au Maitasunetik dator.

 «Ark zigorka darabil, eroskor.

 «Maitasunak itz: alaba aunat...

 «Zergatik naun lekutu zokorat?

 Gizonak arrandiaren menean,

 zeñen eroki pentsatzen duan!

 Pidatzen da bere ahalean...

 Baleki... zeñen ustela duan!

 Barruko mintzo batek dasaida,

 negarti, arnas-motz, aldarrika

 «Al du utziko aizpa izatetik

 datorrenak larrosa berdiñetik?

 Arrian zegoen idatzirik

 Lore gaxoak!! Lore gaxoak!!!

 Laterri-muga! Jaunaren legeak

 ausiz, oker abil, oben dagik...»