Udazken

Igartza'tar E.

 Ego aize magalean

 —nola aurra amarenean—

 baso zuaitzak dabiltz,

 kulunka, ametsean.

 Goizaren ate zuria,

 eguzki aizpak idekia.

 Zelai maldetan aize:

 belarraren orrazia!

 Mendi-lorak zabal begi,

 ortzi urdin begiraki,

 laiño gurdiak ikus

 ta aize doiñuan dardarti!

 Ego arnasan besuan

 ega orbelak zeruan.

 Ega-aldia labur...

 orratx ibai ispilluan!

 Pago oiñetan, bildurrez,

 perretxikua —txapel beltz—

 alboan dun barea

 —gose?— adar tente, pozez.

 Gaztain morkots ta aleak

 urrezko orain etxeak.

 itzal egiten dien

 garo ximur oin luzeak.

 Sagar eldu bat erortzen,

 miñez, malko bi negartzen.

 Bertan mokoka zegon

 birigarroa uxatzen.

 Sasi barnean bildua

 arantz kabian trikua.

 Aize ta eguzkiak

 berari bakar, muxua.

 Bizarpean ao zabal

 urre ortz artoak azal.

 Lapurtxoriak koxka...

 ortz-irripar erdia gal.

 Ego aizetan igari

 uxoak ega-astinlari;

 otzaren bildur, iges,

 jazten doan neguari.

 Eiztariak, kuku menditan,

 biotz arri! uxoei «pim! pam!»

 Odol bero oraindik,

 ene!, txakurren aotan.

 Ia ikutuz zeru gaiña

 kurillo laiño bikaiña

 ludia agur nairik

 zeru ingian «A» apaiña.

 Ego aize magalean

 —nola aurra amarenean—

 baso zuaitzak makur,

 xurru-murru, otoitzean.

 Oi Udazken, Udazkena!

 ero aizez txoro dena.

 Urte aroen biotz,

 i, margolari gardena.