Mendiko bidean

Olabeaga'tar I.

 Uda-oporretan gera,

           uda goxoan,

 urte-aroak ditun goiz

           epel giroan.

 Eguzkia bildurti dakusgu,

           bai-etzezkoan,

 urre lañok urratu edo ez

           zalantzakoan.

 Mendi bidea txit gaitza,

           arriz betea;

 erreka zearka bertan,

           loiez tartea.

 Erriak bidetzat eman digu;

           alper ustea

 Kalatarrentzat txit zorrotz zera

           mendi maltea!

 Bide latz-neketsu utzi ta

           belardi zear,

 gora ta goraka noa;

           lertegin bear,

 Aldapa lerden-pikoa bai da!

           Biotza dut gar,

 agoa legotzar, txistua loi,

           zangoak baldar.

 Soiñ-miñ ta nekeat ditut

           indar iturri,

 gogo-barruaren utsa

           dakust biziki;

 gorputz lor-astun ariñagotuz

           dut laguntza arki.

 Nortasuna zait agiri; ni naiz

           ondo egarri.

 Atsegiñez zapaltzen dut

           belar biguiña,

 ta izutu larrapota

           zelai sorgiña.

 Urrutiko arkumeen bee

           beti berdiña.

 nere belarrietara dator

           eres egiña.

 Mendi-erpiña dut aurki

           ortxe aurrian.

 Arri-koxkor bat sartu zait

           nere oskian.

 Nabaituz noa ondo gogoa

           neke menpian...

 Bildur ez al da?... auleri ote?...

           Biak agian.

 Goruntz ekin bearko da,

           beti aurrera

 Zerk eragin, nork narama

           goi-gallurrera?

 Barruko iturri joritsu dut

           mendiko lera;

 begiak argiz, bularrak aisez

           ase-nai era.

 Bat-batez, arkaitz uts-utsa

           arri garbia;

 punta zorrotz, zulo estuz

           dana josia.

 Gain-bera malda, baso; zelaian

           borda gorria;

 Belardietan arkume, ardi,

           moltso zuria.

 Putsu dizdiratsu antzo

           dager erria;

 ibar medarran zearka

           zillar aria;

 kurutz zuri-beltzez ornitua

           obitegia.

 Mendi-ixiltasunak eskeintzen dit

           bere pakia.