Voltei

Jose Maria Alvarez Caccamo

 Etxean sartu nintzen berriro eta zu joana zinen

 Zeure lekua hartzeko herrixka gardenean.

 Kezko gorputz batek dirau bulegoan, zutunik.

 Pertsianak ez dira isten. Arrakalak jaiotzen dira

 eta haietan zehar usoak hegaldatzen kolpeak hartuz.

 Egurrak dilatatu egiten dira, kraterrak zabaltzen dituzte,

 puztu egiten dira gauez sartu zen itsasoak azpiratuak.

 Eskoratu egiten da

 etxea ur fosilezko zama garraiatuz.

 Amak apar porotsuetako zurrumurrua ehuntzen du

 eta lainoetan ainguratua dago

 zu iheslari sentitzen ikasten, urrunetik.

 Batzuetan zaharkako alfonbra okertuetan ibiltzen da

 eta alderdi bertikalak ukituz babesa bilatu beharra izaten du,

 eskuko hatzetan zu ez zaudenetik geranioetatik datozen

 zenbait inurriren lan geldiezina entzuten

 eta hara eta hona dabil korridorean zehar barruan hiribidea balego bezala,

 eta telefonoz mintzatzen da okerreko zenbakiekin enigmak uzteko

 hau bezala beharbada erbeste girokoak diren beste etxe batzuetan,

 edo gu berreskuratzearren ene izena oihukatzen du leihoetatik

 eta arratsaldea motoreetatik libre geratzen da.

 Sosegatu egiten da berriro.

 Itsaso bareko senadietan untzi lokartua,

 etxea pairuan dago.

 Zu, berriro ere geratu edo itzuli egiten zara

 gelditasunaren giltzak baieztatzeko

 eta gorputzek beren zama zentrala berreskuratzen dute