Etorriko ez diren usoeri
Daniel Xalbador
Berri triste ta lazgarri batez, nola nohan kantatzera
ene gogoa ezin dezaket, ilhunbetikan atera
hainbertze lagun gelditu gira, eginez mila galdera
begiak malkoz gorrituak ta, ezpain xokoan daldara
luzifer edo satan beraren, zorte txar pean al gara?
Goizean goizik zoazilarik, egun oroko bidean
eginkizuna bete nahian, zaukaten eginbidean
bi andereņo apain ta gazte, beren biziko lorean
itxaropen ta aments guziak, suntsitu dira airean
hartze etzuten ixtripu batez, bizia galduz urean
Bai tristatu da euskal mundua, mendia ala basoa
tristatu dira Seaska eta ikastolako haurtxoa
euskal langintza ordain ditaike, ez dago azken pausoa
ezin ordainduz gelditzen dira; aita ta ama gaixoa
ez baita kaiolarako, joan zaioten usoa
Burrasoaren amodioa, ezin ditaike konpara
nahiago du haurrak xutik ta, berak erori lurrera
gazte maiteak ez gaizki hartu, aita-amen ohardura
beren umea hegaldatzean, sortzen zaien arrangura
ongi joaiten ikusi bainan, nola jinen den etxera
Andereņoak ez naiz ariko, goresten kantu eginez
agertu baita deus erran gabe, ziraden elizkizunez
ba ikusi dut ikasletxo bat, etxean zagon negarrez
galdera zonbait bere amari, eginez mintzo apalez
bihotz ttipiko pena haundia, nunbait goxatu beharrez
Burua hartuz bi eskuetan, holako une latzetan
gure jainkoa beti xuxen den, artzen gira pentsaketan
ikusi nahiz umiliatzen guziak bere oinetan
gisa hortako sarraski batzu, egiten ditu artetan
egon gaitezen baztertu gabe, berak agindu bidetan
Zeruko jauna zuri baigaude, buru has ta belauniko
bi andereņo arima garbi, zu gana dira helduko
lendikan ere herri hontarik, ukana dezu holako
elgarrekilan mahain berean, ote dituzu jarriko
zeruan bedein euskaltasuna, bizi dadien betiko.
Azken pertsuan azken agurra, Bernadette eta Monika
segi zazue zeruan ere, mundu huntako musika
aingeruņoak erabil diten, zuen aldean jauzika
ikastolako haurrak bezala, irri eztiņoz balaka
ta otoitz egin akaba dadin Euskal Herriko borroka.
