Mintzo zara

Leopold Sedar Senghor

 Zure adinaz mintzo zara, zeta zurizko zure seme-

 etaz

 begira zure eskuak, elorri arrosen ezpal, zure

 lepoaren graziaren azken plegua.

 Gustatzen zaizkit zure betazal ileetako hautsak,

 eta zure begiak urre beltz eta zure begiak

 urre orlegizko ihintzaren gaineko eguzki, goizeko

 belardian, zure begiak azaroan, Goreako gaztelu

 inguruko albako itsasoak bailiran.

 Zenbat indar beren sakonetan, karabelen torturak,

 jainko beltzen kaiertz!

 Zure zimur gazteak gustatzen zaizkit, arros za-

 harrak koloratzen dituen itzal horiek,

 zure irailako irria, ahoko eta begietako ezkinen

 lore horiek,

 zure begiak eta zure irria, zure eskuen eztia,

 balusa,

 zure gorputzaren mantal lodia,

 Edeneko baratzean luzaz xarma nezatela

 Emazte bigun, dena oidar, dena gozotasun.

 Baina sasoin hotzaren minean

 zure arpegiko marra makurrak argiago agertuko

 direnean,

 zure matelak zilatuagoak, zure soa urrunagoa,

 andrea neguko zelaien antzera, hildoz markatuak

 izanen direnean zure larrua, zure lepoa, zure

 gorputza nekaturik,

 zure esku mehar uhargiak, nere bilakuntzaren

 altxor ritmikoak lortuko ditut.

 Eta eguzkia angusti gau etengabearen atzean

 kaskada eta melopeia berdina, zure arimako

 iturrien murmurioak.

 Zatoz, gaua terraza zurietan ixurtzen da, eta

 etorriko zara,

 ilargiak bere hauts transparenteen

 argiaz itsasoa ferekatuko duenean.

 Urrutian, arrats marinoaren leizetan izarrak pau-

 satzen dira.

 Ugarte bide esnetsuaren antzera hedatzen da gaua.

 Baina, entzun, aditzen ote duzu? Kapo Manu-

 eldik igotzen den zaunkada Kordela.

 Warf eta bahiako ostatuetarik igotzen da

 ezin sinetsizko musika, ametsa bezain suabea.

 Kuttuna!...