Eguzkipean gorraildu teilatu, urmael geldo, txori...

Sofia Durand

 Eguzkipean gorraildu teilatu, urmael geldo, txori

 populu oihukari, norabaiteko bide, herri abandonatu,

 bele itsuz beltz

 adaburuen bihotza.

 Denborak higatzen duen, euria hausten den, leiho baten

 irekiduran astiro, emeki erretzen den ezko bat -

 gar indar batek hildokatzen duen horma ixurtzen ari den

 subazterrean mugitzen den forma bat

 euri eta harrien izerdi.

 Orain. Lehenago, halatan kaixa zabaltzen zuen,

 gauero, ertzeko arbolen tartetik, arratseko azken

 arraioa biltzeko moduan.

 Lehenago. Orain, denboraren joanaz zuhurtu bilo horailen

 kaixatik eskua kendu du, ondar-mendien errautsari

 hurbil den argia. Biloak altxatzen ditu -

 desharagitzen doan behatzaz,;

 beltzez jantzi hiru aldiz ehun urtedun arpegian behera

 lerra arazten ditu,

 negarrak bizi diren soaren iturri pean bustiak,

 aro galduen lekuko oihal.

 Emazte arras zaharra, zure buru erian pentsatzen ari zara

 berriro, bizitzaz duzun ezagutzaz, zure kurutzaketa eta ilusio

 desagertuetaz, ezpazioan eta denboran daukazun zure zinezko lekuaz.

 Emazte zaharkitu, hiru ehun urte badakizula,

 hiru ehur urte bakartasun kupidagabeak bere besoetan

 hartu zaituela, adaburuen artean hiru ehun urte zure herrixka

 honetako abandonuak.

 Irudimenaren ikuspegi dudagarriak hiltzen zaitu

 asmatua zenuen.