Ibai isilen mintzoa

Amaia Iturbide

 ODOLA

 Eraztunezko tuneletik deiadarra

 zenbat gizaldirena ote ezkilen doinu tailatua

 sustraiak jakintsu bezain zapar dira

 lur gorri, lur joriaren sabelean

 enborren kirioak, goldea, uztarriak

 hondamendiaren erreinua sostengatzera doazen heinean

 eguzki amandreen zirkuloetan

 fetoen antzera igeri egiten dugu

 burbuilazko koilarretan dantzatzen

 odolaren ituna luze-zabalera hedatzen

 neurrigabeko legearen arabera

 ibaiaren arnas sakonean

 ESNEA

 Emaro beratutako unetan

 esne-errekastoek behatz beharrezkoak bailiran

 ilun sinpleak zabaltzen dituzte

 intuizioaren lerroetatik barrena

 ernamuinen abots korapilatsuen aiduru

 orratz hariztatuetan

 hasiera bana dago aho esnatu berri ororengan

 ELURRA

 Neguaren bidexkak

 gogoan marra gardenak

 luzaroko promesak

 murmurioz lurruntsu

 txori-kantuak bezalakoak

 noizeroan gatibu

 ALKOHOLA

 Boteila berdeetan abere presoaren antsiaz

 korritzen ditu alkoholak gorputz minberak

 hilotz itxurar opaz

 kamara geldian lokartzen da ilargia ere

 heriotzaren fotokopiarik hurbilena

 altxa ditzagun, adixkideok, ontziak

 ahalik eta goien

 eta bete ditzagun argirik hutsenaz

 IZERDIA

 Ilunabarretako itzuleran

 lur jota zeuden hainbat gurdik

 hainbat ahur-esperantzak

 osterabe lur azala zeharkatzeari egiten diote

 elkartasunezko karabanan

 tanta bat

 beste bat

 eta beste bat gehiago, han

 kunderrak direnentz elkarri galdezka

 izerdiari duda-mudak darizkio

 geroaren soseguaz amesten ausartzen denetan