Joseba Sarrionandia

Presoen amak

 Oroitzen zaitudanean, ama,

 sukaldean egoten zara

 mahaia bostentzat atondu,

 aulkian eseri eta leihotik

 kristala lausotzen duen lurrina

 ezabatu gabe neguari begira

 eta ni — badakit —

 zure begien ondoan nagoela.

 Patinan solasean eta lagun batek:

 — Itolarria sentitzen diat...

 zer den amaren begian egotea!

Las mares dels presos

 Quan et recordo, mare,

 Ets a la cuina.

 La taula parada per a cinc,

 I asseguda a la cadira

 Mires per la finestra

 Sense treure el baf del vidre.

 I jo — prou que ho sé —

 Sóc al fans dels teus ulls.