Ura eta odola bildu dira

Joakin Balentzia

                                                                     (Esther-i)

           Ura eta odola bildu dira, sabel ugalkorra,

 tximista, elefantearen grina, esku pentsakorra;

 zimeldu dira loreak, hainbeste lore,

 baina hire begiek jarraitzen dute

 barruko errekak margotzen,

 ura eta odola biltzen.

           Haragizko harkaitza, bideetako mahatsondoa,

 mamia, heldu den mundua, fruita

 haur bihurtzeko zorian;

 malkoen gorritasunak ezin du estali

 hire aurpegi harro eta zurbila;

 itzaletako kapela,

 izarretako barraskiloa,

 gauetako garrasia.

           Ohantze honetara itzuli behar, pentsatuz,

 aurkitzen dut bere arrasto zerrepela

 bakardaderik sakonenean, mamuen karrikan;

 liburu samin eta eder hi haiz,

 bizia dastatzeko leku eskerga, erraldoiemea,

 amildegi irekia indarrak neurtzeko.

           Aspalditik itxia dago paradisua guretzat,

 sobera gorrotatzen dugun katu itsuok, zorionez,

 ibiltzerakoan ordenuaren aztarnak ezabatu

 nahiean aurkitu hindudan,

 garaietako zubia,

 herri honen alaba samurra,

 nire bila hentorrelarik,

 bular erretak, mingain moztuak, pasioa.

           Edo ohitura behartsuaren esklabutasuna,

 oinazeagatik poza,

 emakumezkoaren isiltasuna,

 kaka zaharra!,

 zorro arrosa burua ezkutatzeko;

 zapalkuntzarik aintzinakoena, heriotza?

 Ez, etsimendua. Belaunikatzea, itxadote luzea,

 harriak, zutabeak, iluntasun hezeak.

           Hik iraun huen haize zital horietan zehar,

 lizarra, haritza, mendia, erraldoiemea;

 basoa mugitzen da jadanik gaztelua

 asaltatzeko kupidarik gabe; gaur da

 gerra bikain bat, oihuak, erostak, dardarak:

 herri honen alabak erakusten du bere benetako tamainua.