Hiru poema post-karlista

Iosu Landa

                                       —I—

 Bost merindadeok,

 ez nuke zeuokin manikeoa izan nahi,

 gorrotorik gabe isilarazi nahi zintuzket

 hildakoari betazal erdi zabalak

 hertsi ohi bezala.

 Aski nuke maitalearen begirada konprentsiboa

 ganibeta zeuon bihotzean barneratzeko,

 malko isil bat

 neure traizioa mozorrozteko.

 Ez nuke zeuokin manikeoa izan nahi,

 bainan zeuon odola gorriegia da.

                                     —II—

 Nola esanen ez dela gogorra

 aurpegira begiratu ezina,

 merezi gabeko zimurren mina?

 Bizi-ispilu gabe nola jorra

 galdutako isladekiko zorra?

 Lur hezeak (ekinaren ezina)

 odoltzat damaigu nafar buztina,

 hordi-biharmonaren lehorra.

 Nola esanen ez dela isila,

 zere prostituzio horren kantua,

 geure ametsen bake santua;

 hurrengo festaren iragan hila.

 Zeure faltaz krabelin gabe dirau

 hilobi honek; urrunegi berau.

                                   —eta III—

 Ganibeta barneratzeko indarrik ez,

 eta gure hildakoek betazalak betiko jasoak;

 halaber, hilobi hau aspaldi izan zen

 profanatua.