Iņigo Iruretagoiena
Gosea ernetzen da
zure suzko landa kiskalietan
Eguzkia erre-ge koroatu dote barearen erre-
suman eta antzu bilakatu da zure sabel emankorra
Haizeak zeharkatzen ditu zure zeru hutsak eta tatuaiak
marrazten dizkizu azal beilegian bere joanean dunekin
—arralde gabeko itsas zabaleko uhin lehergaitzak— jolasean
Faraoiak eta euren sekretuak iparraldean utzi eta haizea sabanako
zuhamu bakanak orraztuz eta ortzemuga zuzenaren alferrikako ehizean
ibiltzen da baso hezeek miseriak eragin
malkozko
ibaiak eta zingila odoleztatuak dautzan
oihanetara iritsi arte —non negua
erbesteratu bat den— gero berriz
zuhamu bakanen lautadetara
itzultzeko eta
basamortu Af
deslaietan amaitzeko
dunen ri
bizkarretan
marraztu ka
itxaropenarekin
amets egitera.
Azken eguzkiloreak
Faraoiekin hobiratuak izan ziren basamortuen enigman
Ra ahalguztidunak idortu zuen zure bihotza
Itxaropenaren jauregia eraiki hondarraren bizkarrean
Kontzientzia eta zoriona erbesteratu zituen hegoaldeko haizearen besoetara
baina
Argitu dezagun zure sekretua eta bizitzarena zure zainetan
Uztarria zaman
kateak oin eta eskuetan
errotik erauzi eta karriatuak arbasoen lurretatik
azukre-kainabera kotoi eta kafeen landa zabalen amesgaiztora
zaharoaren oinetara makurtutako hegorik gabeko destinuak
giltzaz aska ezinezko katez
estu lotutako zakur amorratuak
heriotzaraino esklabutzara kondenatutako gizon-emakumeak
giharreen prezioan saldutako bihotzak
—maitasuna, gorrotoak, ametsak... bihotz osoak—
gizaki izatea ukatu zitzaien eta
bizitza ezagutu ez zuten arima nekatuak
Amaren bularra utzi eta
etsaiaren zakila hurrupatzera behartutako haurtxoak.
Jainkoaren fotokopiadorak gu baino ilunagoko kopiak egin zituelako
Azal beltzaren azpian bihotz garbirik egon zitekeela pentsatu gabe
abereei bezala
goritutako burdinaz markatu zizkieten bular eta besoak
Eta hauen izerdiaren urrez beteriko galtza txuriek
borrokarako zuten besoa moztu eta lanerakoa soilik utzi zieten
Eta besamotz hauen maitasunetik lore beltz bat jaiotzen zenean
azken arnaseraino egin beharreko bidea
idatzia zuen dolar mordo bat baino ez zen izanen
Atsedenik ezagutuko ez zuen gorputz zaildua
atseginik gabeko oinaze agurtezina
kartolek mugaturiko begirada eroria besterik, ez zen izanen
Eta gauak galdetuko zion egunargiari:
—Zergatik ezin dute denek batera mundu zapar bat osatu
elkar zapaldu eta suntsitu gabe, guk egina osatzen dugun
bezala?
