Ibon Iribarren

           Berak ez ninduen maite.

     Bere goxotasuna lortzeko

 ilunabarrera isuri nuen

                 (jario zerura)

 baldekada bat eguzki gorri, grifotik gau itukin bat

     erortzen zelarik.

           Atxilotu al dun inoiz bere maitasuna?

     Hire abestiek aldioro

           melodia ezberdin batez egiten dinate soinu,

 baina ba al dakin zergatik?

                 Eta noizbait, dena da egonezina

                 bera eta nire

                 nire eta hire

                 gure eta gauaren

 artean,

     baina ez dakigu zergatik.

           Nahi nuen maita

           (nahi bera dastatu)

           nahi bere sufrimendutik malkoak edan,

                 baina ez nintzen egarri,

 eta ez nekien (ez, ez nekien) zergatik.

                       Hartu zizkidan eskuak,

                       laztandu ezpainak,

 eta ni saiatu hizketan

 (saiatu hitz bat esaten)

                       baina hitzak ahaztuak nituen

 eta joan egin zen

 eta bere kristalezko anpuluak irentsi zituen,

     baina ez zekien, (ez zekien berak ere) zergatik.

 Gaur, gauaren kriseilua

           brisara xume batek itzali du eta,

           iluntasunean,

           negar batek estaltzen ditu ene begiak,

           haiek itauntzen didatenez,

           «zergatik utzi hioan joaten, zergatik?»

 Apokalipsia!! apokalipsia!!

 haur baten bihotza zabortegietako

 miserere aizunean, miserere ilunean

 galdu zaigu.

 saxofoiaren besarkada lanturutsuaren ordez

 bete dezagun alaitasunez kantua

 bete dezagun audientziaz eskua.

 aurkitu dugu haria

 jostorratzetik sartu ezin zuelako

 etxetik aldegin zuen anderea. eskerrak.

 baita zuri ere.

 errepide harritsuetako

 bake isilaren

 heriotz isilaren bila irten zen,

 esperantza meatzetan sartua zen lanean.

 baina jainkoaren atzapar luzeak

 eman dio doinu zerutiarra

 eta bertan dirau, san pedroren atarian,

 zirkoa antolatu zuenean ipotxa galdu zitzaion

 negozio gizonarekin.