Izadia dendungarri
Wordsworth
Giza-zorigaitzak luzaro gauz
Gelditu; or, antzi itunen arauz
Arpegia, ta barnean ozka
Tamala, etsipena ta kezka,
Ustea koloka, ardurea motz,
Ta azkenik, itxaropena be illotz,
Ta geroa. Ez zan ola asteko
Gure eresi au, ez amaituko...
Zorion zirkiņok, alorretan
Zirika, ta aize emeok atsketan
Ortzi arnasa, ta gogo ostenen
Bideetan aurrera! Orko latsak
Arri artean marmar erotsak
Egunaz, gauaz emeki baiņa,
Ta elokok zuen zeregiņa
Ostera, itzal-abaroa jarri
Giza-biotzen ta, naiz logarri
Izan, ludi lorraren artean,
Gizonen euren ta, ez gitxitan,
Orrein biotz larrien tartean,
Oil ba'neuz abots eta eresi
Zuen otskidetza, ta aal erasi
Egin eustazuena. Goizea
Dirdir da, ez baiņa oar ea
Biurririk dan. Emen da Orril,
Bedatsa bein nenkusan, ia il
Nintzala itxaroantzat, ala be
Pozik, bere onguraren jabe
Orren maitasunen umeegaz bat,
Bedar ta abeldiegaz erabat.
Olan ez eusten ez gentza ez poz
Ez lei emeak uts egin oroz
Aldi gaitz artan; Izadia zan
Ospetsu, ta denduna neukan an,
Berak, gogaitza zala goi billa,
Neretzat eusten zorun ixilla.
