Mixiolariak

Sarriegi

 Sutsu ondarrera

 orruaz dijoan leoe-antzera,

 oldarkoi, su ta ke

 ekaitzak dakarren oñaztarra beste,

 bere etxerik urrun,

 izerdi patzetan, lanean gau t'egun,

 sua biotzean

 ta jaunaren itza dula ezpañean,

 orra nola dabillen

 mixiolaria fedea zabaltzen.

 Gurutza darabil,

 gurutz eroslia, lepotikan zintzil,

 axe du laguna,

 oñaze mingotzen gozakai biguna.

 Makilla eskuan,

 Karmengo Amaren jantzia soñean,

 oñak odolduta

 bizar luzea autsez darakus loituta.

 Oi zenbat izerdi,

 zenbat atsekabe, neke, larrialdi,

 urtien buruan,

 gazte kementsuak eraman dituan!

 Neguan otz dardar,

 udara gorrian beroz ito bear,

 egunez ibilli,

 oroldi gaiñean gabetan lo gitxi,

 batzutan egarri,

 bestietan gose ta beti bakarrik.

 Bañan neke lanen

 astuntasun latzak eztu ikaratzen,

 ta ibilli ezinda,

 indarrak nekeaz zearo galduta

 bide bazterrean,

 atseden bearrez etzitzen danean,

 arturik gurutza

 gogor eskuetan negarrez diotsa:

 "Zuregatik, Jauna,

 utzi nuan nere amatxo laztana,

 t'ezdiot geyago

 kopet zimurrean mosurik emango;

 Zugaitik bakarrik,

 Zuri siñiskaiak ekartzeagaitik,

 utzi nuen etxia,

 ain maitea detan aberri eztia...

 eta ara bakarrik,

 begira nazazu ibilli eziñik.

 Gogoak nai ditut,

 nere Jaungoikoa, gogoak nai ditut!

 Ken, eder ba zaizu,

 begioi argia kendu egiezu,

 itxi eztarria,

 arrak jan dedilla nere aragia,

 Bañan, Josu maite,

 nere gogo-miñaz erruki zaite;

 ekatzu gogoak,

 ene Jaungoikoa, ekatzu gogoaki