Amama zanari

Sarriegi

 Il zan, gaxua il zan...

 il-beltzean

 luze-luze etzanda

 bein ikusi nuan.

 Zerura begira,

 aingerua iduri;

 ain zegoan geldi,

 ain zegoan zuri.

 Lau gizonek artu

 t'eraman zuten,

 arrezkeroz ez det

 etxean ikusten.

 Galde diot nun dan

 ama maiteari

 ta zeruan dala

 negarrez esan dit...

 Urruti bear du

 noski zeru orrek,

 ba nere negarrok

 ez ditu entzuten.

 Entzungo ba'litu

 etorko litzake,

 bai, nere amama

 etorko litzake.

 Maitia alakua!

 Ene emen ba'lego...

 bere magalean

 egingo nuke lo;

 Bere belaunean

 jarrita nengoke,

 antxen irakurtzen

 ikasiko nuke.

 Eraman zuten, ta...

 ez dator geiago;

 jakin izan ba'nu

 ez nien utziko.

 Arrezkeroz ez det

 esnegañik jaten,

 iñortxok ez dizkit

 intxaurrak ekartzen.

 Lagunek negarrez

 ikusten ba'naute,

 nere erruz dala

 esaten didate.

 «Zeñen zitala zan

 eriotza jakin,

 zer dala-ta utzi

 joaten berakin?».

 Baña on utsa zan

 nere amamarik

 betiko zemala

 uste nuan ba nik...