Mendigoizale

Deunoro

 Giza-otsetik igeska nunbait,

 —bake-atsegin billaka—

 mendi tontorrak oinperatzeko

 asmotan ba-da aneika.

 Ixil mendiak, egutz-egotan,

 danari dagiz uluka:

 «Urduri nabil, noiz besarkatu,

 maite dodana ixilka».

 Barne-dei ixil guztiz emeok

 laztantzen dabe gaztia,

 bere muiñean sortu-eraziz

 txera zurien ustia.

 Geroztik, soin ta gogo damotsaz

 esanik: «Zeutzat guztia;

 bakarrik nai dot apain ta gordin,

 gaur lez beti zu ikustia».

 Zuk damostazu bakezko bizi,

 itzal t'eguzki ugaria;

 orlegi pitxiz oe biguna,

 bertan atseden aldia.

 Ipar aize mee, neure birien

 sendogarri ta bizia,

 neure adimen lurkoi onentzat

 goitar arnari jakia.

 Alkarren maite gara ixillean,

 ta maiteak lez igandetan

 zugana nator egarri biziz,

 jarduteko barriketan.

 Maitasunezko irri-barrea

 dagerkizu ezpanetan;

 zu ta ni aiña maitatzen danik

 ba ete iñor baztarretan?