Lan ez egiteko... lanian (Soldau gazte baten bertsoak)

Sardui, Deunoro

 I

 Gure lenengo aita ta amak

 Pekatu egin ebenian...

 Asiyerarik gabeko Jaunak

 Asarre bizi-bizian...

 Ume-zurtz eta zorigalduko

 Gu itxi ginduzanian...

 Etorkixunen izerdi larri

 Sortu jakun gorputzian.

 II

 Geure lanaren izerdi larriz

 Eguneroko ogiya

 Irabaziko genduan, bada,

 ¡Benetan lotsagarriya!

 Pekatu bategaz galdu genduan

 Zeruetako gloriya,

 Ta aukeratu, ondagarrizko

 Auxe, inpernu biziya.

 III

 Latza da lana ta antzeko dana;

 Ez da gaitz siñiztutia,

 Gaurko jentea ezdala bape

 Lanerako zaleegia;

 Errezago da, al dauenak beintzat

 Lan barik bizi izatia;

 Orra munduan gaur diran gizon

 Dan-daben ametsetia.

 IV

 Antxe dao famill-burua dana

 Zintzu ta gogor lanian,

 Azken-aldiya atseden onez

 Igaroteko ustian;

 Osagille..., ikasle..., jakitun...,

 Aberatsak be, nastian,

 Gogor jokatzen dabe goixian

 Ta atseden arrastian.

 V

 Igerri barik dabiltza danak

 Bakoitza bere lanetan,

 Al daben aña zartzarorako

 Aurreratu ta gordetan;

 Lanian gogor diñardue oiñ...,

 ¿Baña..., zeren ametsetan?

 Azken-aldiko egunak zelan

 Ondo igaro pentsetan.

 VI

 Neuk ezdot asko aituten baña

 Au da neure eritxia:

 Gerorakoen itxaropenak

 Gozotzen dau bizitzia;

 Danak dabiltza alegiñetan

 Dabela auxe ustia:

 Lan barik ondo bizi izateko

 Lana sendo egitia.