Belea eta azeria

Samaniego

 Zur aritz luze baten

 Tontor-tontorrean,

 Bele bat gelditu zan

 Joan dan egunean.

 Bere mokoan zeukan

 Gazta bai guria,

 Borda leio batetik

 Ebatsi berria.

 Azeri bit irten zan

 Arkaitzen artetik,

 Eta igarotzen zan

 Zur aritz azpitik;

 Ozta zuen gaztaren

 Usaia sentitu,

 Gora begiratuaz

 Bertan zan gelditu;

 Ikusi zuenean

 Ain gazta guria,

 Zinzillika zerion

 Aotik lirdia.

 Geldi-geldi zegoan

 Zur aritz azpian,

 Gazta nai, eziñ izan,

 Zalez errabian.

 Bere barrenen zion,

 ¡Ezin gora igo!

 Igotzen banaiz ere

 Ez likek balio!

 Zeren nik nai banuke

 Argana gora joan,

 Iges egingo likek

 Bereala egan.

 Zerbait beste gauzarik

 Beaiat asmatu,

 Tat tat orainchen bertan

 Zaidak gogoratu;

 Eziñ obeagoko

 Pensamentuba dek,

 Sei minutu baño len

 Gazta nerea dek.

 Agur adiskidea,

 Dio betik deitzen,

 Zure edertasunak

 Nau oso zoratzen;

 Moko oria dezu,

 Luma beltz-urdiña,

 Begia berriz galant

 Argi eta fiña,

 Itz batean zerade

 Ain guztizko joia,

 Non arkitu diteke

 Beste bat doi-doia.

 Sinistatu nazazu:

 Dudarika bage,

 Egaztien artean

 Ziñake errege,

 Zeran bezin ederra

 Bazendu kantua;

 Ala dezun, edo ez,

 Or dago kontua.

 Beleak aditzean

 Lausengacho ura,

 Sentitzen du beregan

 Kantatzeko gura.

 Ozta idikitzen du

 Gaisoak mokoa,

 Bereala lurrera

 Gazta an dijoa.

 Azeriak algaraz

 Omen zion deitu:

 Orren kanta ederrik

 Ez det nik aditu.

 Orain nik gazta jaten

 Dedan bitartean,

 Goza zaitez zu zere

 Arrotasunean:

 Jaungoikoak dizula

 Luzaro osasuna,

 Zure kantu eztia,

 Zure edertasuna;

 Kontentu izango naiz

 Ni nere aldetik,

 Tripa betetzen badet

 Maiz zure mokotik.

 Au esan, eta joan zan

 Bere gaztarekin;

 Belea gelditu zan

 Sabel utsarekin.

 Lausengarien itza

 Duenak sinisten,

 Onelakose chalmak

 Ditu eramaten.