Arratoi eta saguen batzarrea

Samaniego

 Zapiron ill ezkeroz,

 Sagu ta arratoiak

 Millaka sortu eta

 Zeuden guztiz joiak,

 Zeren beste katuen

 Beldurrikan gabe

 Ziraden beren eche

 Guztiaren jabe.

 Baña illobacho bat,

 Chit mutil sendoa,

 Zapironek bazuen

 Bere antzekoa.

 Denborak egin zuen

 Guztiz eiztaria:

 Egunoro bazuen

 Lanaren saria.

 Ernaia zan, bortitza,

 Gañera katarra,

 Bere aitona bezin

 Mutiko azkarra.

 Goizean, arratsean,

 Ordu guzietan,

 Usaika an zebillen

 Beti zokoetan.

 Ez zuen arratoiak

 Besteaz beldurrik,

 Ikaratzen zituen

 Onechek bakarrik;

 Zeren estu-estuan

 Arkitzen baziran,

 Beste edozeñekin

 Burrukatzen ziran,

 Eta omen zituzten,

 Ala det aditu,

 Bein baño geiagotan

 Zenbait elbarritu.

 Katar deabru ori

 Baldin iltzen balitz,

 Esaten zuten, ongi

 Ginduzkek gu anitz:

 Ikusia zeagok

 Segurki bestela,

 Ezin biziko gaituk

 Luzaro onela.

 Atera nai badegu

 Jatera zulotik,

 An diagu gañean

 Ortzak agerturik.

 Ez bagerade berriz

 Irteten lenbaitlen,

 Sarri asiko gaituk

 Elkar jaten emen.

 Oien artean zan bat

 Biziro andia,

 Bizar luzea, eta

 Chit ille zuria;

 Urte asko zituen,

 Zan asko jakiña,

 Mairan jan izan zuen

 Lau bider iriña.

 Onek esaten die:

 Baziakiat nik

 Nola gindezkean gu

 Atera emendik;

 Baita ere biurtu,

 Zein ta dan azkarra,

 Egiten diogula

 Burla eta farra.

 Bein baño geiagotan,

 Ikusi dedanaz,

 Lo egiten dik beti

 Katarrak egunaz:

 Lepoan kaskabel bat

 Ifintzearekin,

 Iges egiten erraz

 Dek soñuarekin;

 Lokarriaz lotutzen

 Ez dek gaitz lepoa,

 Zergatik nere ustez

 Pisua dik loa.

 Guztiai zitzaien

 Ongi iduritu;

 Baña iñork ez zuen

 Beretzat aditu.

 Batak esaten zuen,

 Ni nago gogorra,

 Besteak, ni itsua,

 Besteak, ni gorra.

 Edozeñek ematen

 Oi du konsejua;

 Baña ¿nork egiten du?

 Or dago kontua.