Erreka ertzean
Igotz
Eguna urratu-ala, Jainko guren ori!
oiuka nagokizu, barrua irrits jori.
Beiņola jolaska lez eder Zuk ereiņa,
jaso nai neuke pizkat, bai nintzan oreiņa.
Goregi dakart beti gose-guramena,
beian eukirik apal zure eder goiena.
Zure antz-irudia zot ezker-eskuma,
zeru-lurrak sortzean Zuk barreia zama.
Lagun zakidaz berau maitatuz ulertzen,
begiak beera jetsiz Bere gurle izaten.
Goi-oiņetzak aurkituz soin eta gogo Zu
otsein zaidazan beti, barne-leia gartsu.
Ur daukadan erreka dot nik laztan oso,
ura, lorak, sustraiak gura ditut jaso...
Zuk erne-az zenduzan jainkozko arnasaz,
Zeuk zainduz iraun-azten dituzu goi-loraz.
Esan eidazu, arren, Jaun jakintsu orrek,
zer diņotsen urari lore dardartiek
Zer diņotsen urak, zer?, gabaz loratxoari..
Maitasuna kantatzen al alkarri alai?
Jakin-min naz, o Jainko! Jakin gura neuke,
era berean maite zaidazan nik Zu be.
Esaidazu barbar zer diņotsen alkarri,
nik be olan itzegin daizudan Jaun orri.