Luistar

 MARIA SORTZEZ ETA BETI GARBIARI

 Oso Garbia Sortu ziñan ta

 Guztiz Garbia beti-izan,

 eta orrengatik Zure erraietan

 Jainkoa Gizon egin zan.

 Andik aurrera goratu ziñan

 Garbitasun ta jakintzan,

 t'orain zerutik ikusten zaude

 gu emen nola gabiltzan.

 Sortzen Garbia —dala Maria—

 sinistu bearra ludira,

 zabaldu zala, irurogei ta

 amabost urte gaur dira.

 Gure Elizaren erakutsiak

 zintzo beteaz zerura,

 guk ere ¡Ama! joan nai genuke

 t'irten Zu gure bidera.

 ***

 Guztiak ontzat artzeko eran

 nere iritzia azaltzen,

 sayatu naiz gau —baño, ez da erraz—

 danai atsegin ematen.

 Al-dana baño geyago iñoiz

 ez digu Jaunak eskatzen,

 t'ori nik beti egingo banu

 zail da beste iñork bildurtzen.

 TXOLARTE ALDIAN

 Baserritarrak arbi asko dute

 aurtengo urte onetan,

 eta geyenak zintzo dabiltza

 bakoitza beren lanetan.

 Bat edo beste, aldizka ordea,

 ardandegian erronkan,

 bakarrik ezin pakean bizi...

 t'ardoarekin burrukan.

 Aurreko asteko egoaldi onetan

 gizonak ziran layari,

 t'itulariyak —bai al dakizu—

 nola deitzen zion beyari?

 Abots lodian —mutil bizkorrak—

 deitzen zion, bada... ¡aida-iri!

 eta gizonak pozkarri zioten,

 ori dek motell... ¡ori dek ori!