Limosnatxo bat
Mutil koxkor bat itxu-aurreko
zubela aldamenian,
gizon buru-soil bizar-zuri bat
bi makulluren gaņian,
kale (i) ertzian ikusi nuben
iņora ezin juanian;
ta bera nor zan jakin nayian
inguratu nintzanian...
limosnatxo bat eskatu ziran
Jainkuaren izenian.
Zerbait emanaz ga1detu niyon
altzan moduik onenian,
jayotzatikan al zeukan ala
gaitzak artuba mendian;
erantzun ziran: ez, semia, ez
nik indarra nubenian,
ez nuben uste iritxitzerik
onetara azkenian...
gaur limosna bat ekatutzen det
Jainkuaren izenian.
Eta jarraitu zuben esanaz
—lengo gerrate denian,
ni aurren xamar ibiltzen nintzan
beti edo geyenian;
nekatu gabe; aisa igoaz
aldapik luzienian;
etzan burura asko etortzen
gu ala gebiltzanian...
gero limosna eskatutzerik
Jainkuaren izenian.
Odolak bero eta buruba
arrua daguenian,
edozeiņ eran sartutzen da bat
alako itxumenian;
atsekabe ta negar samiņak
badatoz ondorenian;
nola ere bait batek bizia
utzitzen ez dubenian...
limosnatxo bat eskatu bear
Jainkuaren izenian.
Iņoiz pentsatzen nere artian
ni jartzen naizenian,
gaur ere asko dirala juango
lirakenak zuzenian,
ez luke iņork sinistatuko
zer pena ematen diran.
Ai! orla nintzan ni ere sendo
ta gazte nenguenian...
gaur limosna bat eskatutzen det
Jainkuaren izenian.
ĄAi! txorakeri asko egiten
da zentzurik ez danian,
sinista zazu ur au pasia
daukanaren esanian;
obiago da garai dan arte
alegintzia lanian,
negar egiņaz ibilli gabe
gero denbora joanian...
limosnatxo bat bildu eziņik
Jainkuaren izenian.
