Nere eresia

Jautarkol

 Umetandikan

 nekin daramat

 eretsitxo bal

 biotzean:

 udazkeneko

 illuntze baten

 nabaitu nuan

 barrenean.

 Itzez jantzita

 azaldu nairik

 ekin det baña...

 alperrikan.

 Nere barrendik

 irten nai ez du,

 an bizi nai du,

 bakarrik an.

 Antxe bakarrik

 abestu nai du

 nere barrengo

 eresiak:

 netzat bakarrik

 izango diran

 itzik gabeko

 olerkiak.

 Olerkariak

 betzak bakarrik

 gordeta dauzkan

 olerkiak:

 abestu nai ta

 itzez abestu

 ezin dituan

 abestiak.

 Eresi ori

 zer dan neonek

 ezin esan det

 bertsoetan;

 bakarrik esan

 agian leike

 aingerutxoen

 izkuntzetan.

 Itxaropenak

 bezela goruntz

 egan nai luken

 nai samiña;

 biotzak beti

 musuka bekin

 euki nai luken

 atsegina.

 Nere barruan

 berez sortuta

 jaio dan lore

 usaiduna;

 nekin bizi ta

 nekin ilko dan

 amets alai

 eta illuna.

 Udaberriko

 egunabarran

 antzeko argi

 gogozkoa,

 ta illuna, negu

 gorrieneko

 gau edurtsuen

 antzekoa.

 Ezerk asetzen

 ez dun alako

 barrengo gose

 zerukorra;

 irudimenak

 laztandu nai ta

 ezin dun amets

 illezkorra.

 Edertasunak

 biotz-barruan

 sortzen oi-duan

 egarria...

 orixe da, ba,

 ta askoz geiago

 nere barrengo

 eresia.

 Ez zaitez, arren,

 iñoiz ixildu,

 ene eresitxo

 euskalduna,

 orain bezela

 beti izan zaitez

 netzat eztia

 ta laguna.

 Zu izango zaitut

 bizitz-gauetan

 maitasunezko

 illargia;

 nere biotza

 izango zaitzu

 seaska bero

 ta illobia.

 Biok, ba, ixillik

 poz-naigabeak

 esan ditzagun

 bat-batera...

 Nere biotza

 iltzen danean

 zu ere bertan

 ilko zera.