Artzanora eta otsoa

Iturriaga, Agustin

 Otsoak zijoala

 Bein mendian gora,

 Topos topo arkitu

 Zuen artzanora.

 Gelditzen dira biak

 Elkarri begira,

 Ez batak, ez besteak

 Ez nairika jira.

 Egoteaz bakoitza

 Nekatu zanean,

 Beldurra zeukatela

 Lotzaren ordean,

 Asi ziran egiten

 Elkarri agurra,

 Lenbizia otsoa

 Azkena zakurra.

 "Goiz abill, mutill, dio

 Otsoak esaten,

 Ez aut nik maiz onela

 Bakarrik topatzen

 Artaldea utzirik

 Mendi oik gora;

 ¿Zer pensamentu mot gaur

 Zaik iri gogora?

 -Pozik esango diat,

 Artzanorak dio,

 Nere pensamentuak

 Deus badu balio.

 Etorri nauk ni mutill,

 Gaur ire bidera,

 Erakeri andia

 Dala esatera,

 Beti gu ibiltzea

 Elkar persegitzen,

 Eta lepo ondotik

 Letagiñak sartzen.

 I aizen beziñ mutill

 Gogorra izanik

 Ez ioke ardiai

 Egin bear gaitzik;

 Aitor zak dala gauza

 Chit lotzagarria

 Otsoak izatea

 Etsaitzat ardia.

 Iretzat dituk askoz

 Kontresta obeak

 Artz eta katamotzak,

 Eta basurdeak.

 Au egiten bauke,

 Etsairika gabe

 Izan gindezke biok

 Egun onen jabe.

 -Arrazoi andia dek,

 Dio erantzuten,

 Eta bertatik diat

 Nik itza ematen,

 Ez dituztela ardi

 Eta arkumeak

 Beteko berriz nere

 Tripako esteak.

 Onela itz egiñik

 Bi adiskideak

 Joan ziran segituaz

 Atzerontz bideak,

 Baña utzirik artzak

 Eta katamotzak,

 Otsoak sartzen zizten

 Ardiai ortzak.

 Maiz badirade ere

 Sermoiak aditzen,

 Jatorrizko griñai

 Ez oi zuie uzten.