Maiatzaren lehenaz burutazioak

Iraola, Rufino

 Hoinbeste langabezi

 ta hoinbeste paro,

 euskal langileria

 hondatua dago,

 neke ondoan falta

 non egin abaro,

 eta geratu gara

 ez belar, ez garo.

 Pasatzeko itxurak

 baleduzka hutsa!;

 geroz gogorragoa

 lanaren zaputza,

 inbertsiorik inork

 ez du nahi bultza,

 abelera ederra

 ez dator honuntza.

 Asko derrigorrean

 lanari lagata,

 peste beldurgarri hau

 iritsi dala-ta;

 langilea badago

 hoinbeste bajata,

 tristea izan behar

 MAIATZAREN BATA.

 Kulpadun nor esaten

 ez gara hasiko,

 nik bezala bait dute

 denek ikusiko,

 dakidana: ez dala

 herri bat biziko

 langilea ez bada

 han lehenbiziko.

 Ondasunen iturri

 nahiz bere izan,

 errukiorragorik

 ez dago bizitzan,

 dituen sosak ihes

 heldutako gisan

 eta erreserbarik

 ez daduka Suizan.

 Lana denean gaizki

 ta gabe akabo!

 orma ta ezpataren

 tartean hor dago,

 alde batera ez bada

 bestera esklabo,

 hobeto beharrean

 geroz gaizkiago.

 Hamaika jendek lehen

 honuntza bisita,

 gustora ez baginen

 hori ikusita,

 okerragoa dela

 nago eritzita:

 aurki geu joan behar

 kontuak utzita.

 Baina gu ez gaituzu

 bisitaren etsai

 eta gure artean

 egon bitez lasai,

 denok elkartu eta,

 lanegin, hori bai,

 goitik konpontzekotan

 alferrik gaude zai.

 Dena hondatu eta

 iraultzara gero,

 holakoak entzuten

 dira egunero,

 baina bat sabeletik

 ez badago bero,

 harengandikan ezer,

 arren, ez espero.

 Badakigu errekak

 ura dakarrena,

 ta han deskantsatzen da

 ekaitz zakarrena,

 nik ere horrelaxe

 ustu dut barrena,

 lehen bederatzi ta

 hau hamargarrena.