Ene kantu liburuaz

Iraola, Rufino

 Arratsetako nere

 kontakatilua;

 nik bakarrikan dakit

 zure baliua:

 loharrazteko droga

 ta alibiua;

 letraz eraikitako

 ene gaztilua.

 Egunak utzitako

 haserre izpiak,

 zuk uxatzen dituzu

 nigandik guztiak;

 zuri beha hartzen nau

 gau lo amestiak;

 gutxi izaten dira

 hain lagun eztiak.

 Urte batzuetako

 nere kantu lanak,

 zuk gordetzen dituzu

 txintxo, hortxe, danak;

 ez baldin badu ere

 izenik izanak,

 apal dutan neurrian

 bihotzez emanak.

 Zuri lotzen natzaizu

 gauero, gauero,

 kontseilari hoberik

 nik ez dut espero,

 zuk eusten bait didazu

 fresku eta bero

 ta zuk esango duzu

 ni nor nintzen, gero

 Zuri aurkezten dizut

 oinaze larrriak,

 egunaren ilunak,

 neri ekarriak;

 nere esanentzat zuk

 erne belarriak,

 hobe izan bazinutz

 sarri elbarriak.

 Holaxe bizi gara

 elgarren altzoan,

 garebik ere nahiz

 jakin ez hauzoan;

 zu hazten saiako naiz

 bizitza osoan,

 geroko uzte arren

 mezu bat bertsoan.

 Nere malkoek sarri

 bazaituzte busti,

 gaur ederrago zara

 nigar eta guzti,

 joan deneko urte

 batzuren honuzti

 nigarrak ez nau eta

 inspiratu guti.

 Bizitzak badu, berez,

 hamaika tortura;

 hurrek bultzatzen gaitu

 sarritan kantura;

 nahiz hitzak zuzendu

 guk basamaortura,

 barrena lasa behintzat

 zerbaiten kontura.

 Nere izatearen

 marra nagusiak,

 bere aspirapenak

 eta gutiziak,

 eskabide orokor

 nahiz bereziak

 zugan utziko dituk

 garbiro, guziak.

 Goizean zu neri so

 gaumahai gainean,

 artean nagoela

 esna ezinean,

 hasierazten nauzu

 nere mingainean.

 kantu arinean,

 ezer baldin badago

 nere mingainean.

 Banoa eta gora

 kemen nere ordez,

 etxe honen itzala

 zaindu eta gordez,

 informa nahi zitut

 bueltan berri hobez,

 zaila bada ere hau,

 gaur, gizonon obrez.