Tristia!

Iraola, V.

 ¿Eskuchotik eldu ta

 eskalletan bera,

 pashtel bana eman ta

 etzera atera,

 nere Julitarekiñ

 lenago kalerat

 eskolik ez dalako

 anchen jostatzera?

 ¿Non dezu aizpachua?

 ¿non ibildu zera?...

 ¿eztakizula non dan

 esanaz onera,

 zatoz zure amaren,

 begiyen aurrera?

 ¡Jesus amoriyua;

 ¡Jesus biyotz bera,

 zu nere doloriaz

 kupitzen bazera.

 arren bildu nazazu

 aurchua echera...

 -Amacho ¿nola beste

 deuda aundiyartan

 amoñakiñ gosuak

 genituben ñan ñan?

 ¿Ez aldaki amacho

 nola izan giñan...

 ¡chupatzekuak ere

 badira bada au?

 -¡Non ene, non!

 -Eztaki,

 Piakiñ lenguan,

 pashtel aundi bat nola

 ikusi genduban?

 -A! bai; Pepaenian;

 ¡Zer gauzak goguan

 ume berrichu onek

 gordetzen dituban.

 ¿Eta zer?

 -Anitacho

 aizparen kontaban,

 anchen biyak utzita

 alkarren onduan,

 nere amoñagana

 Juan nintzan orduan.

 Amacho, kulpa denak

 eman Anitari,

 zergatikan Anitak

 esan ziran neri,

 ark egingo ziyola

 kontu Julitari.

 Onla kulpa emanaz

 batek bastiari,

 ama larritu triste

 penaz betiari,

 etzizayon aingeru

 laztana ageri.

 Beltza, zer beltza kulpak

 biar duben izan,

 guziyak itzulika

 juan nai dutenian.