Neguaren sarrera

Iraola, V.

 Arratz luzeak mindurik

 erakutziyaz indarrak,

 gorroto bizia laburtutzera

 udaren egan ederrak;

 ¡eztakazkigu ikusirikan

 alai, mendi ta ibarrak,

 chinchilik lora izarrak

 eta alako atsegintasun

 aundiko illunabarrak!

 Illargiyaren argi ubalak

 tristiak nola laburrak,

 diruditela odei tartian

 sekendu eta gogortzen ari

 diru zelayetan lurrak

 an urrutiko basa mortuak;

 mendi tantayen muturrak,

 eztali eta zuritu ditu

 lendabiziko elurrak

 Choriyak ere aize aldera

 zabaldurikan eguak,

 ariñ dijuaz igarotuz

 ¡eguak eta lagunak;

 osto gaberik legor ichuran

 makal, lizar ta paguak,

 entzunaz ontza itsusiyaren

 chiurriyo edo kantuak,

 ariyaziyaz nola dakarren

 bekoki beltza neguak

 ¿Nolatan aztu egun alaitsu

 ederrak ala luziak,

 eraldi onak itzalpechuan

 atsegindurik pasiak?

 oraiñ dakazki negu zitala

 kazkarabar da aisiak,

 bultsadan jo ta zatitu nayan

 igarrak nola ezizak,

 untziyaz gero beartsu triste

 urrikarriya gosiak

 Arroturikan indartsu zatoz

 buruz agitz zutikan

 ondatutzera arrantzatzen

 dezun guziya pozikan;

 gozotasunik gabia zera,

 ez dezu ezer onikon,

 joan zaite ariñ zure bidiani

 zuaz aguro ortikan,

 arpegi gaisto illun orretan

 baldin badezu lotsikan

 Etzaitu maite nekazariyak,

 ez dizute nai kalian,

 itsas gizonak ikaratuak;

 egunaz nola gabian;

 zorigaiztua dakartzu beti

 azaltzen zeradenian,

 zuaz gu gandik, zuaz aguro

 etorri zeran bidian,

 edo goizian zortziyak jo ta

 ateratzen dan trenian.