|
Amona eta illobachua
Iraola, V.
ŋZer ari zera emen
chokuan sartuta,
besuetan pichichi
chikiya artuta?
Potha, maite lurrera,
potha zaku ortik,
ollolla egiten du
bestela eskutik.
ŋEzetz? Pupa emango
dizu azkenian...
Ąorra achamarkatu
eskuben gaņian!
ĄShapi ari ortikan
misiņa char ori,
ollolla egiteko
nere illobari!
ĄBai, maitia, achamar
orchen egiņ dizu,
amoņak fu eman ta
sendatuko zaizu.
Ara zuri begira
non degon pichichi,
egin zayozu ene
ichusi ichusi.
Ez punpaka ibilli
orrela lurrian,
atoz aupa zaite ta
nere magalian
nik artuko aguro
alchatzen bazera,
ta gero kiriketan
ibilliko gera,
eta emango dizut
pipi ta ņoņua,
ayekiņ josta dediņ
nere moņoņun.
Gero ņaņan egin ta
llalla ta chichia,
nik ekarriko diot
aurrari pichia.
ĄAtozte, bai, izarra
Ąbaņa ez arraskatu
orlka begirikan!
ŋMaņak berriz? Dan, dan, dan
Nor da?... oi mumua ...
(Gorde maite; kanpora
bigaltzera nua).
Isill-isillik dago
goiko Juliancho da
maņoso gaiztua;
ez du gure Pepitak
egiten maņikan;
juan zaitia aguro
kanpora ortikan...
Orra juan da mumua
izutuba dana,
chiminitikan gora
Julianchogana.
Amoņak garbituko
diyo musuchua,
maja maja jartzeko
nere aur gaisua.
Gero jantziko dizkat
papella ta ņaka,
amagana juateko
thaka, thaka, thaka.
|
