|
Amona eta illobachua
Iraola, Victoriano
ŋZer ari zera emen
chokuan sartuta,
besuetan pichichi
chikiya artuta?
Pota, maite, lurrera,
pota zazu ortik,
ollolla egiten du
bestela eskutik.
ŋEzetz? Pupu emango
dizu azkenian...
Ąorra achamarkatu
eskuben gaņian!
ĄSapi ari ortikan
misiņa char ori,
ollolla egiteko
nere illobari!
ĄBai, maitia, achamar
orchen egiņ dizu,
amoņak fu eman ta
sendatuko zaizu.
Ara zuri begira
non dagon pichichi,
egin zayozu ene
ichusi ichusi.
Ez punpaka ibilli
orrela lurrian,
atoz aupa zaite ta
nere magalian
nik artuko aguro
alchatzen bazera,
ta gero kirikelan
ibilliko gera,
eta emango dizut
pipi ta ņoņua,
ayekiņ josta dediņ
nere moņoņua.
Gero ņaņan egin ta
llalla ta chichia,
nik ekarriko diot
aurrari pichia.
ĄAtozkit, bai, izarra,
atozkit ortikan,
Ąbaņa ez arraskatu
orla begirikan!
ŋMaņak berriz? Dan, dan, dan
ŋNor da?... oi mumua...
(Gorde maite; kanpora
bigaltzera nua).
Isill-isillik dago
Pepito gasiua;
goiko Juliancho da
maņoso gaiztua;
ez du gure Pepitok
egiten maņikan;
juan zaitia aguro
kanpora ortikan...
Orra juan da mumua
izutuba dana,
chiminitikan gora
Julianchogana.
Amoņak garbituko
diyo musuchua,
maja maja jartzeko
nere aur gaisua.
Gero janziko dizkat
papella ta ņaka,
amagana juateko
laka, laka, laka.
|
