Abendua-ren 7ª 1688garren urtean
Iraola, Victoriano
Goizetikan zan ichura charra
Artzen denbora asiya,
Eguardirako eztali zuen
Beltzez zeruben azpiya;
Arratsaldian, illundurikan
Ordubiyetako iya,
Andik aurrera arrats triste bat
Bezela zegon erriya.
Indar aundiyan asirik gero
Itsasoaren mugira,
Bagak murallen altuenetik
Galtatzen zuten errira
Ura ikusten zuen tristeak
Chimizt dizdiren argira,
Ikaratuta gelditutzen zan
Beste aldera begira.
Antigua-ra ta Hernani-ra
Zeuden pasabide biyak
Izandu ziran momentu artan
Itsasoak estaliyak;
Egonagatik lenaz barrerak
Ezkudatzeko jarriyak,
Purrukatuta an ere egin
Zituben kalte aundiyak.
Labak aldera turmoi soñua
Ainbezteraño asi zan.
Zeñen erriyan instante artan
Etsi gabeko guchi zan:
Chimiztak zartzen ziraden plazan
Kalian eta elizan,
Bertan ziranak Jaungoikoari
Laguntza eske zebiltzan.
Andikan zarri gaztelura zan
Bezte chimizta bat sartu,
Ala bearda, suautza zegon
Zertagiyan zan suertatu;
Zazpi eun da geiyago ziran
Kintalak bertan zartatu
Zeñen erriyak golpez bezela
Aguro zuen su artu.
Elizan gorde ziranak ere
Etzuten diña denbora,
An bertan galdu baña lenago
Ateratzeko kanpora;
Baña alako trantze eztuan
¡Nora joango ziran! ¡¡nora!!
Uzkeribat zan laguntza billa
Abiyatzia iñora.
Erri guziya garretan zeguen
¡Ura suaren indarra!
Leku denetan oju tristeak
Antziya ta deadarra
Gero lurrera amildutzen zan
Labe artako sugarra
Zeñak zabaltzen zuen geiago
Ikara eta negarra.
Momentu artan biyotz danetan
Ala sartu zan tristura,
Estu zebiltzan, beso zabalka
Laguntza ezke zerura
Jaungoikoari erregutubaz
Bakoitzak bere modura...
Munduban baldin trantzerik bada
¡Jesús! trantzia zan ura.
Ura bai zala Donostirako
Juiziyoko azken eguna,
Zeñek geroztik oroitutziak
Senti arazten diguna;
Aitak semea ezin salbatu,
Ezin lagunak laguna,
Galdurik bertan zenbait aberatz
Eta pobreren fortuna.
Gero alako ichuran berriz
Ikusirikan erriya,
Biyotza penak urratzen zuen
Aiñ Zegon penagarriya,
Ordu guchiyan sua ta urak
Purrukaturtk guziya,
Zirudiela Jaunak beraren
Ezkuetatik utziya.