Arrantza

Iñarra, Migel Antonio

 Eztakit zeñek sortuak diran,

 Eztakit nola jarriak.

 Mundu-azala nabarmendutzen

 Diguten bizi-bidiak:

 Ain egokiak, ain moldezkoak

 Batzuek, baño, bestiak...

 Deritzadana; ez diradela

 Aisi-keriak guztiak

 Gogorazoak, ezpaldin bada,

 Jan-biar eta urriak.

 ¿Zerk bada, bestek, biartasunak

 Ezpada ol-aska batean

 Egualdi on, egualdi char

 Aize ta ekaitz tartean

 Eramango du, urera, aita

 Agian, anchen, echean

 Gaso lajarik emaztea ta

 Aurrez josia oiean,

 Aitik geiago izango duten

 Zelantz ta kezka beltzean?

 Eguzkia ta art-izarra-re

 Urruti agitz oraindik

 Arkitu arren, danak utzi ta

 Aurrak esnatu aurretik

 Aien nigarrak entzun eta ez

 Dakion lertu biotzik

 Onen olloa dirudiena,

 Anchen dijoa, bakarrik

 Eguraldiak garaitutzeko

 Makill oldu bi arturik.

 ¡O, makill medar, mutur zabala

 Kirten biribill auts-korra,

 Bizi-biarra, oranchen dakust,

 Zeñen dan barren-gogorra!

 Osorik zaude, iraun egizu

 Irichi arte ligorra,

 Umezurtzchoak gera lekuan

 Dezaten ogi-koskorra

 Izan izana, ¿zer amarentzat

 Bestela, senar pizkorra?

 Naiz egualdi ona ta ederra,

 Ur-zelai-eta urdiña

 Izugarria badake beti,

 Bere etzauntz berdiña

 Apar zuri-z-tu eta astean

 Utsa arkitu adiña

 Goratu biar duela egiten

 Orru-josezko alegiña;

 ¿Nor dabill onen goi-be-tartetan

 Danari gogor egiña?

 Uren jabea iru-ortz ori

 ¿Zertako dezu eskuan,

 Urak illtzean ibill al zaiten

 Chirlazko gurdi barruan?

 Garri-zigorra daraman ori

 Ol-aska orren buruan,

 Bagartiago, ikus, Nereo.

 Baño Egeo zokuan

 ¿Zer zera, edo, zigor-duna da

 Orain, zu ziñan eskuan?

 Ontzi-kezkoak ikara ditu

 Zenbait ekaitzen bekañak;

 Ai-zapi-dun ta chalupa luze

 Trainera azkar lirañak

 Giza-indarrez jantzi ta guzi

 Itsaso buru garañak

 Bota oi ditu arroketara,

 Baño, alere, bekañak

 Galduak, eziñ, iñola gera

 Aitazko errai biguñak.

 Goia garbia ager danean,

 Bean itsaso bizia:

 Ezdatorrela berriz ezercho

 Baldin badago nagia:

 Alaz ta guzi, beti urera,

 ¡O bizi-biar larria!

 Aita, anaiak, anchen itoak...

 Bertan echadi guzia,

 Alere, pozik, azi dekion

 Arontz asteko semea.

 Jarri lekurik ez dan tokian

 Eziñ ibilli seguru,

 Itsas-zalien bizi bideak

 Onela izan biar du.

 Onena ere erori utsa,

 Eta eskerrak ezpadu

 Zertan bidia eziñ egiña

 Itsaso jaunak lajatu;

 Olatu-pera eraman edo

 Arkaitz-tartian puskatu.

 Orra umien ogi-zaleak

 Alargun para andrea,

 Umezurtzekoak, ikasi zerok

 Zer zan aitaren zalea.

 Atzo berenak bazeukazkiten,

 Aita; chalupa, sarea...

 Orain, ez eta, amurik ere:

 ¡O neke guztiz nekea!

 Eta semea, albadu, baita,

 Izain da... arranzalea.

 On zenbait ditu itsas-lanketak

 Ez ditu iñork ukatzen,

 Orregatika, beragatika

 Ez da erraz ortaz piatzen.

 Eta bestela, asi zaitea

 Nai bezain laister kontatzen;

 On batentzako, ¿zenbat alderdi

 Kaiskar etzaizka arkitzen?

 Diot: neretzat, gizona urerontz

 Biartu eta asi zen.