Elurra atarian

 Elur, elur etxegaiñetan! elur, kaleetan! elur,

 zuri zuri, mara-mara Mendiri aldera:

 "Txorittua nurat ua bi egalez airian?

 Españalat yuaiteko elurra duk bortian;

 Yuanen guttuk alkarrekin, ura urtu denian.

 —San Josef'en eremita desertian gora da;

 Españalat yuaitian, an da ene pausada;

 ¡Gibelilat so egin-eta, asperena ardura!

 —Asperena, abil-ua maitenaren bortala!

 Abil, eta erran izok nik igortzen aidala.

 ¡Biotzian sartu akio, ura eni bezala!"

 ............................................................

 ............................................................

                     Elur, elur. ¡Nola gero!

 Niskatoak kantari, artetik artera, nere leyopean,

 karlotarren donua oroitu aziz.

                           Nere makilla.

 "Leen urratoak ditut nik egin munduan,

 sukalde txokoan den kutxaren ondoan

 amak lagunduz, bainan... makilla eskuan!

                           Ai, ai, ai mutilla,

                           au duk, au makilla!"

 "Merkatutik etxera illun nabarrean,

 zintzurra legundurik arno nafarrean,

 irrintzinaka noa, makilla airean.

                           Ai, ai, ai mutilla,

                           au duk, au makilla!"

 Izanez ere:

 "Gudarien ezpata, eder agerian...

 milletan ederrago, Euskual Errian,

 gure mutiko gazten makillak airean.

                           Ai, ai, ai mutilla,

                           au duk, au makilla!"

 Orrengatik, bada, aita zârrak dio iltzen danerako:

 "Ni iltzan naizenean, niaren makilla,

 semeak ene ondoan, otoi, zar dezala!...

 Bere onetan Petrik idek dezautala!..."