Oto zahar bati

Etxamendi, Manex

 1

 Beti zerbait badugu, hauxe edo hura,

 Nere otoarekin, mila arrangura.

 Behin guk hasi saila dezagun burura,

 Huna bospasei pertsu nik hire kontura.

 2

 Duela hamar urte hindutan erosi,

 Eta geroztik hunat elgarrekin bizi.

 Alta holakorikan ehuen merezi,

 Bainan xahartu haiz ta beharko haut utzi.

 3

 Elgarren berri untsa guk bagindakian,

 Usatuak ibiltzen zoin guhaun tokian,

 Ni kantuz gain-aldean, hi orroz azpian,

 Hamar une ditiau ereman bakian.

 4

 Bakarretan izan nuk juana hirekilan

 Besta on egiterat, sos guti sakelan.

 Gauerdi entzun-ta-re herriko ezkilan,

 Mokokarik ez dautak peltsatu sekulan.

 5

 Behin batez bakarrik, orhoit nauk hargatik,

 Ez gintukan hain ados, ez jakin zergatik.

 Destenore zukeian, Jailkoak bazakik,

 Beste batek gintikan jalgi errekatik.

 6

 Bainan segeretua beti atxiki duk,

 Ez nildukan salduko ez hik deusetan truk.

 Gure enganatzeko, ez eta-re debruik,

 Axeri pare ona, seur, izalak gituk.

 7

 Orhoit hiza Arneitik heldu ginelarik,

 Bien zorro haldiak ongi kargaturik?

 Guarda txar hak etzikan hanbat espanturik,

 Doi-doietarik bizi hantxe gelditurik!

 8

 Ele oto maitea, zonbat mixterio!

 Lagunak lagunari eskermila dio.

 Andre bat bildu nikan, ta haurra jin gio,

 Familian uros lauk, hi haizen medio.

 9

 Separatzeak beti emaiten du pena,

 Amodio sarkorra delakotz lehena.

 Adios ene oto, maitetan maitena.

 Gu bietarik zoil da gaur ote trixtena?