Heiagora
Erzibengoa Otaegi, Joxe
Euskariak ifarraldeko
ortzemugetan
zeukaken zetaka ilunean,
-Iratiko oihanean-
helar idorrez eraikitako
kabi borobiletan
jaio, hazi eta txoritu egin dituk
oihaneko sema-alabak.
Txioka ari dituk,
oihu kilikigarriak bortietan,
era guztietako musika duk
noten batasunean
etengabeko sinfonia sortuz,
arrano, putre, belazar,
karnaba, oskilaso eta basoilarrak...
eskenatokian,
hegaldaketa duk ibilgailua
errepide mugagabean,
arin zetozek
kumeen deiaz kezkati
Irabiako urmaelera,
ur gardenetako ispiluetan
margotzera...
Okabe, Eteneta, Urkulu...
mendien erpinetako urak dituk
zubipeko errekastoetan
hamaika aldiz besarkatuak.
Mugarririk gabeko zabaltasunean
amorru biziaren oihartzuna
entzun duk,
inuzturiaren ostotsa
txorikumeen mahuma...
Larrialdiak bipildu dizkik
izuaren izuaz
hautsi-mautsiak
Iratiko oihanean.
Amets izugarriak
akerren zurrumurruak entzun dizkiagu,
ahantzezinezko
disko historikoan,
indar gorrizko notak joan dituk
hiri sagaratuan...
Lo gozoan zeutzak
borondate oneko gizakiak
oroitzapen urrunean,
maltzurkeriaren kalkulu iraingarriak
ereindu dizkiate
adimen baketsuetan, eztitsuetan,
belaze umeletan...
Iratiko oihanean.
Egun haietako lokamutsak
-dunbots nardagarriak-
burni astunegi bilakatu hituan
enparantza berriaren
zuhaitz berdeetan,
baserritarren azalore freskoetan.
Astelehena huan,
txikizioa, triskantza, sarraskia,
madarikazioa... suntsidura
saldu zizkiaten
Gernikako merkatu irekian,
bego halatsu
Malagako pintore burusoilak
margotutako
puzzle ospetsuan...
Amets xamurrak
zimelduak geratu hituan
Errenderiko zubitxoaren magalean.
Edonon garraisia
edonora lantua Iratiko oihanean,
hilkanpaiek sortu ziaten
zoramena
karrika estuetako kolpaketa,
odol gorriaren lasterketa
zakur amorratuen pausalekua
oroitzapenaren umilaketa.
Bitartean
zenbat hieroglifiko ironiko!
Heinkel burrunbalarien
helize zemaitsuak, mendekatzaileak...
jira-biraka jolasean
triskantzak sortutako
ifernu gorrian
herio-zamaren kanposantuan
amets urdineko lora horailen artean.
Ordoki beltzaranetan
mitxigu ikaratuen lantu gosetiak
akitzen joan dituk
herri sofrituaren bihotzean itotzen,
askatasunaren hirian hiltzen.
Basondoko kobetan
amore eman ez diatenen
barre izutia geratzen duk,
bolboraz aztoratuak
esperantzaren bideetara
ailegatuko dituk,
geroaren altzo baketsua.
Sabel umatuetan
bizitzaren taupadak areagotu dituk,
nahi kixkalgarrietan
ixurki berriak ber-aurkitu dizkiate.
Itsasoko sabel urdinean
eguzki berriaren errainuak
piztu dizkik
hiri zahar eta berriaren zirrikituetatik
haize freskoa irentsi diate,
Mundakako itsasadarretik zetozek
hautsi gabeko
uhain apartsuak,
bide berrietarako oihaneko argia
aitaren etxerako arnasketa sakona...
-Iratiko Oihanean-