Axari ta erbiaren alkar izketa

Ernaizu

  Axariak

 Zer diok aspaldin,

 Nere erbi maitea;

 ¿Zenbat baratzetan,

 Sartu aiz azak jalea?

 Majiña bat jauntxori,

 Ematen diek kaltea;

 Azkar ikusten dek ik,

 Lazotako dagon katea.

  Erbiak

 Oso ongi nebillek axari,

 esan bear diat egia;

 Ta ik olloak arrapatzeko,

 ¿Ona al daukak begia?

 Naiz izan ikullua,

 Ala izan baltegia;

 Zintzo zaintzen diek ik

 Gabetan ollotegia.

  Axariak

 Aza ederrak zeuzkak,

 "Ernaizu"k baratzan;

 Askotan ikusten aut,

 An abillela dantzan;

 Majiña bat aza goxo,

 Sartzen duk ire pantzan

 ¿Noiz ikusi bear aut

 Pixti onaren antzan?

  Erbiak

 Ago ixigik mesedez,

 Axari biurri ta malzurre;

 Askotan sarta duk ik,

 Apeztegiko bordan sudurre;

 Ta ango ollo uriñakin,

 Igurtzi ire muturre;

 ¿Noiz ezagutu dek ik,

 Jainkoaren bildurre?

  Axariak

 Ort ez duk erbi txoroa,

 Itz egiteko kemena;

 Apeztegiko bordan sartzeko,

 Badiat nik baimena;

 Nagust jauna berak,

 Neri gogo onez emana;

 Damutu bear zaik ongi,

 Itz ori neri esana.

  Erbiak

 Ik ere bada, axari prexkue,

 Betiko jajkijn bezak:

 Bear den baimenarekin,

 Jaten dituela nik azak;

 Ongi jajkjin da gero,

 Esan bear die gauzak;

 Bestela ere biziyan,

 Sarritan damutuko zak.

 Onda ari zirala,

 Bordatik atera nitzen;

 ¿Zer ari zerate berritxuok,

 Orrenbeste gezur esaten?

 Nere gauzak arrapatzeko,

 Ez det baimenik ematen;

 Ta aldera egin zuten andik,

 Biek tximixtak artzen.

 Gertaera ontatik irakurle,

 Beriala dezu ulertu;

 Besterena arrapatzeko,

 Asko daudela gertu;

 Baño beren maltzurkeria,

 ¿Iñoren aurrean agertu?

 Nayago dute bere artan,

 zapoa bezala lertu.