Bertso berriak biok jarria

Aurre, Jon

 Kantuz ari zait txoria

 ba daki nire noria

 txorrotxioka borobiltzen dit

 bere melodia.

 Sentimenaren ogia

 garia bezain horia

 atera bedi barruko nire

 burdina garia.

 Ai! Txantxangorri maitea

 hau da nire konbitea

 irudigintzan arratsaldeon

 biok ekitea:

 Hitza iltze egitea

 zulatzeko mendipea

 noraino doan, nondik datorren

 gure izaitea.

 Udazkenak hainbat fruitu

 intxaur, sagar eta piku

 eguzkiaren eragin berak

 heldu izan ditu.

 Nire hitz hauek aditu

 egin behar erditu

 berdinak izan gintezke biok

 hegalak banitu.

 Nik ez zintuzket nahi izu

 zuk hori orado dakizu

 ziren bezala ez naizelako

 gogoan dut pisu.

 Gizonak gizonari su

 bata bestearen maisu

 penaren penaz ezin ulertuz

 negarra darizu.

 Goiztar dator eguzkia

 ihintzak dena du bustia

 urrezurizko bilakatu da

 belartza guztia.

 Kanta zeure abestia

 arren tristura ez pia

 erlea banintz zeuretzat nuke

 ordainez eztia.

 Bizi beharra dut zama

 entzun aita eta ama

 Udaberriro kukutzarrari

 derrigor emana.

 Penak kantura narama

 Txantxangorriaren drama

 hau esateko non zaude nire

 maite beltzarana.

 Hire kantu nabaria

 Udaberriz ugaria

 txin txan hotsean ari haiz nola

 txalapartaria.

 Trebe lanea aria

 kukuarentzat habia

 heure kateek preso haukaten

 errementaria.

 Gauez alairu zakurrak

 barrutik jo du beldurrak

 eskopetarik ez den etxera

 egunez lapurrak.

 Txoritxo honen hezurrak

 ez dira pago-egurrak

 loditzen badu eramango nau

 aurtengo elurrak.