Otsoa eta akerra

Artola, Ramon

 Otsoak ikusirik

 mendiyan akerra,

 segika ziou egin

 gaisoari gerra;

 eta luzarochoan

 ibillirik ala,

 igeskakoa eziñ

 eskapatu zala;

 bere zoramenean

 errio batera,

 salta zan nairik beste

 aldean atera;

 bañan ez jakiñikan

 gaisoak igari,

 sarri zuben itoko

 zala an igarri,

 eta berriz jirarik

 lengoko aldera,

 alzuben moduban zan

 irten legorrera.

 Otsoari an esan

 zion beriala,

 bertatik bere mende

 gelditutzen zala;

 bañan arren ta arren

 etzezala ill an,

 ezpada beste leku

 bat gordekogoan;

 il ta amak ezurrak

 etzitzan ikusi,

 etzediñ aren penaz

 ama gero bizi.

 Otsoak ez arturik

 itz ura gaitzera,

 eta zijoazela

 beste lur batera,

 bidean billaturik

 zulo bat aundiya,

 akerrak esan zion:

 -ona, nagusiya

 nai banau ill, jateko

 leku egokiya,

 ni oso ezkutatu

 niteken tokiya:

 ia begira beza

 barren barrenera;

 ezurren gorde leku

 ona aldan bera:

 eta luzaturikan

 bere lepotzarra,

 begira zan denboran

 jarri otso zarra;

 atzetik adarrakiñ

 ipurdiyan jota,

 zuben jirabueltaka

 goitik bera bota.

 .................

 Umilla dana ere

 bada estu artzen,

 zer nai gauzatara du

 umil ura jartzen;

 ala onenak ere

 eman ezkerotz miñ,

 zer egin lezakean

 ez liteke jakiñ.