Konsuegra-ko negarra

Artola, Ramon

 Kantatzen asi baño

 len pena gaurkoak,

 biotzetikan zaizkit

 irteten malkoak;

 ¿zer ezdira izango

 ¡o! Konsuegrakoak?

 ¡arren chuka ditzala

 gure Jaungoikoak!

 Goi beltz illunak erakutsirik

 bere zekarren tristura,

 abiyatu zan artzen aserre

 zegoen gisako ichura;

 eta gerogo nairikan nonbait

 lasaitu zeukan estura,

 asi zan aize baten laguntzaz

 ematen ura ta ura.

 Gaba gañera jaikita, goya

 aserre jarri zan oso,

 ezagun zuben ezin zubela

 zekarren kargik an jaso;

 alako gisan zion segiran

 euriteari eraso,

 ura goititzen joanik jendea

 arkitu zan chit penoso.

 Chimistak disdis bista kendu nai

 durrunbaz berriz turmoyak,

 oñazkarraren tunpatekoak

 dardartzen lurra ta goyale;

 eta alako batez lerturik

 milla pusketan odoyak,

 bea jo zuten zinzillik ezin

 zeuden urezko ibayak.

 Gaba illuna, izarcho bat ez,

 alkar ikusten ez iya,

 itsaso zabal baten erdiyan

 argirik gabe erriya;

 urak goititzen gora ta gora

 eta sullaka euriya,

 ¡o! zer tristura, zer gau beltz latza

 ¡zer gau ikaragarriya!

 Penatuentzat salbabiderik

 etzan iñondik argitzen,

 ain arriskuban ziran geletan

 non tellatutan arkitzen;

 urak oin beak mugiturikan

 echeak ziran amiltzen,

 eta famili osoak bertan

 ziran itotzen ta iltzen.

 Bigaramonak zuben denboran

 eman goizeko argiya,

 an arkitu zan begiz aurrean

 ikuste oso berriya;

 bertan ziranen arrastorik ez

 goiz bea joa erriya,

 ura zan lauki negargarri bat

 lauki biotz il garriya.

 Atsekabez daudenak

 oso joak bea,

 alchatzea bañan lan

 bat ¿zer da obea?

 malkoak chukatubaz

 zeruko bidea

 zabaldutzen dubena

 da Karidadea.