Eguzkiyaren sarrera

Artola, Ramon

 Eguzkiyak makurka

 mendiyen atzean,

 gordetzen du argiya

 illuna-bartzean;

 urre disdirak gero

 itsasperatzean,

 eta goiyak tinta fin

 politak artzean,

 tristura bat sentitzen

 baita biotzean.

 Egunari indarrak

 zaizkanean iltzen,

 tristuraz dira gauza

 guziyak umiltzen;

 loreak joaten dira

 makurka muiskiltzen,

 micheletak urrezko

 egochoak biltzen,

 eta chori chikien

 kantubak igiltzen.

 Negarti ikusten da

 mugitzen ibaiya,

 triste errekachoa,

 tristeturik goiya;

 mur mur iturchuloko

 ur kristal garbiya,

 paltatzen zaiolako

 zeruko argiya,

 eta illun ta triste

 itsaso aundiya.

 Zabalde igaroak

 ainbeste naspilla,

 galtzen du egunazko

 mur mura ta bulla;

 saguzarrak irteten

 dira jankai billa,

 aitzen da ermitako

 Ai-Mari eskilla,

 eta ichuran dena

 gelditzen da illa.

 Ontan izar zeruban

 barrenen zaudenak,

 dis dis azpiyan dira

 azaldutzen denak;

 eta sarri, guk aruntz

 begira gaudenak,

 nairik gerenganatu

 indar galdu lenak,

 lotan jartzen ditugu

 nekeakin penak.