Cherriya

Artola, Ramon

 Au nola maiz ibilli

 oi zan ausnarrean,

 sudur puntaz egiñaz

 zuloak lurrean,

 egun batean izan

 zuben suertea,

 billatzekoa eltze

 bat urrez betea,

 eta posez berari

 begira jarririk,

 esan zuben: fortuna

 gaur dandik daukat nik,

 segiruban joango naiz

 nagusiya gana,

 kontatutzera zer dan

 billatu detana,

 esanaz, bizitza on

 bat nai badit eman,

 esango diotala

 fortuna non dagoan,

 bada nola naizen ni

 tripazai jalia,

 eman deidala urre-

 truk naiko alia,

 eta ez nazala ill

 bigar edo etzi,

 bear dirala nere

 miñez iltzen utzi.

 Au esan ta segiran

 bere pozarekin,

 salto zion gañetik

 eltzeari egin.

 Andik sarri berriro

 jarririk pentsatzen,

 beregan esan zuben

 guchi det eskatzen,

 eskatu bear diot

 ere, nere gisan,

 bear dutela nere

 bi semeak izan.

 Ontan salto bat egin

 zuben alakoa,

 lengoa bañan ere

 aundiagokoa;

 berriz eltze zarrari

 jarririk begira,

 esan zuben: ezta diñ

 eske au guchi da,

 eskatu bear diot

 ni bezel bezela,

 illobachoak ere

 izan ditezela,

 eta beren seme ta

 aien ta aienak

 ere, ez gaizkiago

 ni bezela denak.

 Au esan ta arturik

 eltzea ortzetan,

 gordetzeko ustetan

 au gainchoan bertan,

 aldaparan igotzen

 zan denboran asi,

 ortzen tartean zuben

 eltze zarra autsi;

 eta nola chit bean

 baizijoan ura,

 pirrilka joan zitzaizkan

 urreak putzura.

 ...............

 ¿Nola geldituko zan

 cherriya orduban?

 ¿zer oroimen jaikiko

 zitzaizkan buruban?

 gerorako ametsez

 ez geiegi poztu,

 etorkizunak alde

 segururik ezdu.