Azariya. (Ipuia)

Artola, Ramon

 Ollo bat zeramala

 baserri batetik,

 azariya zepoan

 lotu zan zankorik;

 eta miñ emanikan

 kolpe ark gogotik,

 miñ artan joan zitzaion

 olloa abotik;

 bada gertatzen zala

 penaturik miñez,

 zepotikan zankorik

 atera eziñez,

 olloari zitzaion

 itzegiten asi,

 esanaz; ¿nora zoaz,

 olloa, igesi?

 ni baldin banaiz, zu chit

 maite zaitutana,

 gaiztakeririk iñoiz

 egin eztetana,

 bada nere tokiyan

 beste azari bat

 izan bazan, ark jango

 zinduben gaur anbat.

 Bañan nik eztet egiñ

 orrelako lanik,

 leku obera jira

 nai zinduzkean nik;

 beragatik nai nuke

 orain, nik zugandik

 meserecho bat, zeñen

 zor naizkizun aundik.

 Zuaz nere echera,

 nere amagana,

 denborik galdu gabe

 berari esatera,

 aren bear naizela,

 bere bear oso;

 esan zaiozu nola

 nagoan emen preso.

 Olloa joaten asi

 zan bere echerontz,

 eta otsegin zion;

 ¿nora zoaz orrontz?

 nere amik ezpada

 alde ortan bizi,

 etzaitezela oker

 bidetikan asi;

 -ez; esan zion ollo

 libre zijoanak,

 zuzen egingo ditut

 nik gaur nere lanak;

 alde orretan bada

 zure ama bizi,

 eztet nai zein echetan

 bizi dan ikasi:

 ni naiz orain nerera

 segiruban joango,

 eta in det emen zer

 pasa dan esango;

 eta kontaturikan

 echean guziya,

 azariyari kendu

 zioten biziya.

 ..............

 Laguntza nai dubenak

 dan denboran estu,

 lenaz izan bear du

 jarraituba prestu;

 gauzak ez baititezke

 egun bian aztu,

 gaiztoak buru onik

 aterako eztu.