Azariya eta ollarra

Artola, Ramon

 Azari zar bat zala, ichitu

 baten ondotik pasatzen,

 barrunbe artan sentitu zuben

 ollar gazte bat kantatzen;

 eta egonik nola atzeman

 zezaken ura pensatzen,

 itz legunakin asi zitzaion

 pallakatzen ta tentatzen.

 Esanaz: ¡ai! zein ederra dezun

 zere kantuko graziya,

 zurekin berdin litekenikan

 ezda izango bat iya;

 ez naizen gisan, ni banitz zure

 jabea edo nausiya,

 zurekin nuke, zu erakusten

 jirako mundu guziya.

 Bada kantuban orrenbesteko

 graziyakoa bazera,

 korputzez ere nolanaikoa

 noski izango etzera;

 ia piska bat azal zaitia

 ia piska bat atera,

 ikus zaitzadan zer korputz dezun

 eta zer dezun jazkera.

 Itz oek aitu eta jarririk

 ollar gaztea kezketan,

 eranzuera segiran eman

 zion itz bide oetan,

 esanaz: kanpo ortan nor dagon

 nola ikusten ez detan,

 irten bañan len nainuke jakin

 norekin naguen izketan.

 Oni eranzun zion: ni nazu

 auzoan bizi naizena,

 oso leiala eta prestuba,

 gauza guzitan zuzena;

 askoren gisan gaiztakeritan

 ibilli oi eznaizena,

 mundu guziyak maite naubena

 azariya det izena.

 Lenaz aitzerak banituben bai

 ziñala azkar argiya,

 eranzun zion; zendubela zuk

 konzienziya garbiya;

 ala esaten ari zerana

 izan liteke egiya,

 bañan mokoa prestubarentzat

 dezu zuk chorrochegiya.

 Itz makur onek azariyari

 etzion egin onikan,

 bada besterik gabe saltata

 ezkutatu zan andikan;

 ez berriz era fama galduba

 daukanak lenaztandikan,

 eztu egingo eraro berak

 buruban daukan lanikan.