Azariya ardi janziyan. (Ipuia)

Artola, Ramon

 Azariyak galdurik

 isatsa zepoan,

 bere parajetik zan

 beste batera joan;

 eta lotsatzen zala

 isatsik gabe an,

 ardi bat ill ta arren

 larruz estali zan.

 Nora nai ibiltzeko

 ala zuben era,

 nola, nor nai laguntzat

 artzeko aukera;

 eta arrimaturik

 artalde batera,

 an zan asi egiten

 bestien papera.

 Iñoren ere beldur

 etzala mendiyan,

 arkume eta ardi

 guziyen erdiyan;

 ibiltzen zan egunaz

 beti belardiyan,

 eta gaba ezkerotz

 berriz pikardiyan.

 Iñor ere etzala

 artaz nabaitutzen,

 ollo tokitara zan

 illunpetan sartzen;

 eta zitubelarik

 ollo asko galtzen,

 etzan lapurra zein zan

 beñere azaltzen.

 Onela zebillela

 aldicho batean,

 azkarra ajolgabetu

 zan bere kaltean;

 ikusirikan ollar

 eder bat aldean,

 salta ta artu zuben

 ezpañen artean.

 Arzayak nabaiturik

 egin zuben lana,

 arrimatu zan ardi

 lapurrarengana;

 bañan onek an utzi

 gabe zeramana,

 arin joan zan zubela

 berekin zer jana.

 .................

 Ongi begiramena

 baldin bada jartzen,

 etorkirikan eztu

 janziyak aldatzen;

 esan oi dan bezela

 da ere gertatzen,

 aldatzen da lurpean

 dan denboran sartzen.