Astoak. (Ipuia)

Artola, Ramon

 Asto kume bat miñez

 zanean gelditu,

 medikubari ziyon

 bere amak deitu;

 mediku au zan asto

 zuri bat aundiya,

 aundiyagorik etzan

 neurrikoa iya;

 pultsuba zionean

 artu eriyari,

 eta egiñ milla bat

 galdeera amari,

 chilborrean paratu

 ziyon pegaruba,

 arekiñ arintzeko

 ustean buruba,

 eta zeukaizkilarik

 eziñ egon aundik

 irten zan medikuba

 eriyarengandik;

 bigaramon goizean

 berriz zitzaion joan,

 bañan ordukoz asto-

 kumea illa zan:

 zeñen ama zekarren

 ondoan negarrez,

 esanaz:-onen miña

 senda zeikean errez;

 ill ondoren abotik

 odola bota du,

 eta arena zuben,

 odolak ito du.-

 Au aitu ta segiran

 lukainkak amari

 esan zion:-¿Zertan ez

 au len esan neri?

 Zuk esan bazenidan

 orrek zer gaitz zuben,

 zortzi egun bañan len

 sendatuko nuben,

 baña nola len esan

 ez nazun au neri

 ni ez naiz zer min zuben

 kontuban erori.

 ...............

 ¿Astoakgandik zer da

 atera deikena?

 astakeriya eta

 ondorean pena:

 ez dezagun abiltzat

 tontorikan artu,

 ezpaldin badegu nai

 bizirik laburtu.